We zijn nu ongeveer een week in Noorwegen. Ervan uitgaande dat de rest van dit land ten minste zo mooi en avontuurlijk is als wat we tot nu toe gezien hebben, verheugen we ons erop, ijs en weder dienende, zeker nog een aantal maanden te blijven. Het kamperen op vrije plaatsen bevalt ons heel goed. Het zonnepaneel en de accu voorzien ons van genoeg stroom om te internetten, water te koken en ’s avonds een lampje aan te doen en zo af en toe een film te kijken op de meegebrachte mediaplayer. Gido heeft in de afgelopen jaren ongeveer 4TB video’s gedownload, dus voorlopig kunnen we onze lol op.
Een dingetje, zoals onze filosoof Simon zou zeggen, is de beschikbaarheid van vers water. Bij benzinestations wordt hier meestal niet in voorzien en het is vrij lastig onder het rijden een half oog op eventuele waterkranen langs het bochtige parcours te houden. Gelukkig had Karin een werkelijk geniaal idee. Waar is altijd water beschikbaar en bijna iedere plaats heeft er wel een? Het juiste antwoord: de gemeentelijke begraafplaats. Douze points voor Karin. Ook de gerespecteerde overledenen lusten wel een slokje om de bijgezette bloemen en planten een beetje in conditie te houden. Welnu, met onze jerrycans onder onze armen lopen wij richting het watertappunt en vullen de jerrycans, waarna wij, na een kort weesgegroetje, met voldoende water voor 2 dagen, zonder zonden onze weg vervolgen.

4 mei: We staan langs een weg naast de hoofdweg, die door een tunnel heen gaat, aan een fjord bij de plaats Lyngdal, nog steeds aan de zuidkust van Noorwegen. Om hier te geraken hebben we de eerste echt steile klim met de caravan gemaakt. Veelal in de tweede versnelling en na een haarspeldbocht zelfs een stukje in de eerste versnelling. Als je rustig aan doet en het toerental rond de 3000 toeren houdt, is dit goed te doen. De auto hield het prima. Vandaag hebben we de oudste en zuidelijkste vuurtoren van Noorwegen bezocht in Lindesnes. De eerste vuurtoren werd hier gebouwd in 1656 en is sinds 1725 continu in gebruik. De huidige toren stamt uit 1841 en is gemaakt van gietijzeren prefab onderdelen die in Jamaica door een Engelse firma zijn vervaardigd. In Lindesnes zijn de onderdelen aan elkaar gebout, zoals op de foto is te zien. Door de stevige constructie en de goede weerbestendigheid zijn er in de loop van de tijd 41 van deze stalen vuurtorens in Noorwegen verrezen. Rond de vuurtoren hebben de Duitsers in 40-45 verdedigingswerken aangelegd ten behoeve van de Atlantikwall. Een complex van bunkers en gangen loopt hier onder de rotsen. De plaats waar het grote kanon heeft gestaan is ook nog goed te zien. Het blijft ook iedere keer een genot om langs de kust te rijden. De uitzichten zijn weergaloos.

5 mei: vanaf ons plekje aan het fjord rijden we naar onze eerste camping in Noorwegen en eigenlijk alleen maar omdat Gido graag Max wil kijken vanavond en daarvoor wifi nodig heeft (en Karin kan dan meteen een was doen). Camping Lomsesanden ligt heel idyllisch aan een zandstrand op het schiereiland Lysta. HIer bezoeken we het Nordberg fort, wat wederom onderdeel was van de Atlantikwall. Daarna maken we een mooie wandeling langs de kust en zien we nog de rotstekeningen (ingekleurd, anders zie je ze nauwelijks) van Penne.

6 mei: En verder gaat het westwaarts langs de zuidkust. Onze eerste stop is in Flekkefjord, wat een leuke Hollandse wijk heeft met allerlei kleine witte huizen, waar vroeger de timmerlieden en haringvissers afkomstig uit Nederland hebben gewoond. Zoals bekend zijn de Hollanders in de 17e eeuw vooral rijk geworden met de haringvangst en de uitvinding van het haringkaken, waardoor de haring langer vers bleef, en de handel met de landen aan de Oostzee in graan en hout. Daarna rijden we naar ons kampeerplekje voor vannacht, weliswaar aan de toeristische weg nummer 44, maar prachtig aan het water omringd door steile rotswanden en afgeschermd van de weg door rotsen. Na de lunch rijden we met de auto (want fietsen is echt niet te doen) naar het beginpunt van onze middagwandeling. We klimmen 196 meter steil omhoog langs diepe afgronden naar de Brufjellet en genieten van het schitterende uitzicht. De bedoeling was ook om via een semi klettersteig naar de pothols aan zee af te dalen, maar op tweederde dachten we dat we ook weer dezelfde zeer uitdagende ‘steig’ omhoog moesten en toen heeft Gido besloten om terug te keren en de drone op te laten om het uitzicht van het einde van de wandeling te visualiseren. Helaas heeft Gido niet goed kunnen zien waar de gaten (pothols) zaten, zodat hij te laag aan het filmen was, dus filmpje mislukt. Dan maar een foto van het infobord :-).