12 juni: het is weer een verplaatsdag. We verlaten de kust en rijden via een rustige weg langs het Fordefjord. Wanneer we weer hoogte winnen, stoppen we bij een wandelparkeerplaats en gaan we een dik uur de benen strekken. De omgeving staat bekend als rendierland, maar ze laten zich niet aan ons zien. Na de lunch met eieren en spek rijden we verder en bereiken dan het plaatsje Forde. We denken dat dit de hoofdstad van de regio is, want wat een drukte op straat en wat een enorme hoeveelheid winkels zijn hier. Dat komt goed uit, want Gido heeft een nieuwe batterij voor zijn horloge nodig (waarvoor hij nog een horloge draagt is Karin een raadsel, maar wellicht is het om, zonder telefoon op zak, toch te weten hoe laat het is) en hij wilt nog een paar lichtere kunstaasvisjes kopen. Gido denkt dat hij daarmee wel de makrelen uit het water kan hengelen😉. Na de boodschappen vervolgen wij onze weg en komen we langs een van de meest gefotografeerde watervallen, de Huldefossen, dus Karin wil deze waterval ook op de gevoelige plaat vastleggen. Onze caravan staat nu geparkeerd op een wandelparkeerplaats in het Hegrenesdalen, met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Ook hier weer een prachtige groene omgeving. Het is toch werkelijk wonderbaarlijk hoe de zon, regen, een beetje stikstof, (het door velen verafschuwde, maar zeer noodzakelijke) CO2 , wat mineralen en bodemleven, ervoor zorgen dat we op deze prachtige planeet kunnen leven.

13 juni: ondanks de niet al te beste weersvoorspelling hebben we toch de rugzakken ingepakt en zijn we het Stardalen ingereden. Via een zeer steile gravelweg worden we een heel eind op weg geholpen de hoogte in, zodat we straks nog maar iets meer dan 340 meter hoeven te stijgen naar de gletsjertong Haugabreen. Dat scheelt enorm en zeker met de miezerregen door de laaghangende bewolking zijn wij blij met deze tolweg. Met de poncho’s aan blijven we goed gemutst en klimmen langs de waterval de eindmorene over. En dan verdwijnt gelukkig even de bewolking, zodat we prachtig zicht hebben op de gletsjer! Gido kan de drone oplaten en in alle rust lunchen we, genietend van ons uitzicht. Gido vliegt de drone vanuit onze plek naar een hoogte van 500 meter en een afstand van ca. 1500 meter de gletsjer op. Tijdens de terugvlucht is de camera loodrecht naar beneden gericht, hetgeen surrealistische beelden oplevert. Tijdens de afdaling van de wandeling trekt de bewolking weer helemaal dicht; wat hebben we weer mazzel👍.

14 juni: we zijn nogmaals het mooie Stardalen ingereden voor een iets relaxtere wandeling en met zon erbij dit keer! Het eerste deel gaat over een eenvoudige gravelweg, waarna het al gauw een bergpaadje wordt door dichte begroeiing heen en over wederom erg drassige grond. Fijn dat onze bergschoenen waterdicht zijn! Op het hoogste punt (605 meter), na een aantal zomer huisjes gepasseerd te zijn, komen we aan bij een mooi meertje. Gido kan het niet laten om ondanks het koude water er in te gaan. Bij Karin worden alleen haar voeten en onderbenen nat😁. We keren na deze verkoeling weer terug op onze schreden en bij de auto aangekomen rijden we terug het dal uit om de caravan weer aan te koppelen.

We vervolgen onze route richting Utvik en moeten daarvoor weer enkele hoogtemeters met de auto maken. Onderweg hebben we prachtig uitzicht op de Jostedalsbreen en aan de andere zijde van de pas, het Nordfjord.

15 juni: na een heerlijke lange zonnige avond en een goede nachtrust rijden we langs het fjord door naar het gehucht Olden en koppelen hier de caravan af. We rijden verder het zeer mooie Oldedalen in om aan het einde van dit dal de auto te parkeren. Hiervandaan begint de zeer gemakkelijke en daardoor tevens zeer toeristische wandeling naar de gletsjertong Briksdalsbreen. Als je slecht ter been bent kun je jezelf laten rijden tot bijna aan het meer, ontstaan door het smelten van de gletsjer. Helaas is er heel veel wind en miezert het een beetje uit de dikke bewolking, zodat de drone niet opgelaten kan worden. Op de een of andere manier voelt het zicht op de gletsjer toch anders wanneer je er echt moeite voor hebt moeten doen om er te komen🤔.

Onderweg terug naar de caravan heeft Karin nog een leuke wandeling gespot naar de Gytrifossen. Aangezien we nog tijd zat hebben, nemen we de rugzak weer op de rug en zwoegen we steil naar boven. Het zweet staat ons op de rug, maar een mooi zicht op de waterval krijgen we niet. We keren daarom om en zijn blij als we weer terug bij de auto zijn. Hoezo blauwe route?! Langzaam rijden we door het mooie dal terug naar Olden en met de caravan weer achter de auto rijden we naar camping Sande toe. We staan nu in het Lodalen aan het turquoise meer Lovatnet met uitzicht op de gletsjer en de zon schijnt; wat wil een mens nog meer? De was is weer gedaan, Gido kan voetbal kijken en wat Karin morgen gaat doen, dat lezen jullie later!