16 juni: (geschreven door Karin) Het gehucht Loen staat bekend om de Skylift die je in 5 minuten van 0 naar 1011 meter hoogte brengt. Maar waarom zou je de cabinelift naar boven nemen als er een mooie klettersteig te doen is? Ik voel mij nog een echte berggeit, dus had ik besloten vandaag met een gids en nog een paar stoere Noorse jongens, mee te gaan op dit avontuur. Gido daarentegen, is een stuk wijzer en blijft lekker bij de caravan om te relaxen, te zwemmen, te vissen en het hoofddoel van vandaag, Nederland-Polen kijken! Er wordt verzameld om 10.30 en de uitrusting wordt uitgedeeld. Mijn schoenen worden niet goed genoeg bevonden en ik moet echte klimschoenen aantrekken van de gids. Maar we gaan toch een leuke klettersteig doen? Dat kan toch prima op mijn bergschoenen, vraag ik nog. Nee we hebben straks te maken met een aantal klimstukken waarbij je goede wrijving nodig hebt, wordt mij met een glimlach verteld. Oké denk ik nog, het zal wel loslopen. Op de website staat immers dat je minimaal 12 moet zijn om mee te mogen; wanneer er kinderen mee mogen, dan kan ik het ook wel🤨. De eerste 400 meter stijgen doen we over een gewoon steil pad, dat hier wandelen genoemd wordt, inmiddels ons al bekend van Noorwegen. Daarna begint het echte werk, waarbij de eerste hoogtemeters prima te doen zijn. Ik houd het jonge grut gemakkelijk bij en voel mij nog goed. Maar gaandeweg wordt het kletteren daadwerkelijk rotsklimmen, met bijna verticale stukken er in. Ik vraag nog gekscherend aan de gids of er geen overhangen genomen hoeven te worden en hij glimlacht weer leuk. Nee de zwarte route laten we gelukkig links liggen! Ik ben blij dat ik vroeger aan rotsklimmen gedaan heb en enige ervaring heb met greepjes en op wrijving tegen een rotswand aan kunnen staan. Je moet echt geen hoogtevrees hebben, want de afgronden zijn vervaarlijk! De klettersteig is zwaar en ik maak dankbaar gebruik van de kleine rustpauzes die we onderweg hebben. Gelukkig is er een jonge Noor die het ook zwaar heeft en zelfs onderweg moet overgeven. Ik geef mijzelf even een schouderklopje. Bij een loodrecht gedeelte in de route krijg ik van de gids een hulplijn (nee, géén lijntje coke), want mijn armen kunnen haast niet meer. Hij bindt mij een touw aan, zodat hij, net zoals bij rotsklimmen, mij van bovenaf kan zekeren. Ik maak daar dankbaar gebruik van! Ik kan vertellen dat ik niet omhoog gehesen hoefde te worden, maar ik was erg blij met de gedachte dat, als ik zou vallen, dus tegengehouden zou worden. Nu zullen jullie wel denken; dit doe je toch niet voor je plezier(?!), maar ik heb gelukkig onderweg echt wel kunnen genieten van de klim en het uitzicht . Ook vanwege het feit dat de jongens het erg stoer van mij vonden. Bij het beklimmen van de ladder met een hoek van 45 graden en de hangbrug kon ik zelfs weer lachen😊, maar ik was toch heel blij toen de klettersteig voorbij was. Gelukkig gaat de Skylift ook naar beneden😅, dus na genoten te hebben van het schitterende uitzicht, was ik in 5 minuten weer terug op fjordhoogte. Het was ontzettend gaaf om dit te doen. Alleen moest het niet zo enorm zwaar zijn en het kostte mij echt veel te veel energie (Gido heeft mij opgehaald en ik ben uitgeteld op bed de laatste 10 minuten van de voetbalwedstrijd gaan kijken). Ik heb besloten om zo’n steig echt nooit meer doen. Een hele ervaring rijker en weer wat wijzer, dat dan weer wel!

17 juni: na een goede nachtrust is Karin weer helemaal het vrouwtje. Desalniettemin wel fijn dat we vandaag een soort rustdag hebben. We parkeren de caravan op een parkeerplaats in het Hjelledalen. Zonder caravan maken we een rondrit naar Geiranger toe en dat is met de hoogtemeters die we vandaag afleggen maar beter ook. Scheelt de motor van de auto een hele vracht zo! Vanuit het dal rijden we over de Gamle Strynefjellsvegen (oorspronkelijk uit 1890) door prachtig winterlandschap. Er is hier zelfs een zomer skipiste op ruim 1000 meter hoogte; hadden we nu maar onze ski’s meegenomen in plaats van de fietsen😉. Onderweg maken we nog een ommetje door het lager gelegen sneeuwvrije landschap. Gido is nog benieuw wat er boven de bergen te zien is en laat daarom de drone op 500 meter hoogte een 360 graden opname maken van de prachtige omgeving.

We vervolgen onze rondrit en komen in het volgende mooie landschap terecht, net voordat de Geiranger stigen begint. We dalen in rap tempo af in het Flydalen met mooi uitzicht op het gehucht Geiranger en de cruiseschepen die voor anker liggen in het nauwe Geirangerfjord.

Na een heerlijk relaxte middag zijn we weer terug bij de caravan; de zon schijnt dus tijd om de BBQ aan te steken!

18 juni: we verlaten het gebied rondom de Jostedalsbreen en rijden weer richting de kust. Onderweg stappen we nog even uit voor een korte wandeling naar de waterval Glomnesfossen bij Hjelle.

We hebben vandaag een verplaats dag, want we willen weer naar de kust om dan langzaam noordwaarts richting Alesund te rijden. Het is op zich een goede dag om ons te verplaatsen, want het komt met bakken uit de lucht vallen. Bij Starheim pakken we de veerboot over het Nordfjord heen naar Isane en rijden we langs de kust naar het eiland Rugsundoya, alwaar we weer een zalige kampeerplek aan het fjord hebben weten te bemachtigen. Aan de overkant verschuilt de Hornelen zich in de laaghangende bewolking. Dit schijnt het hoogste zee klif van Europa te zijn met 860 meter hoogte. Hopelijk krijgen we haar nog te zien en wie weet bij droog weer staan we op de top een dezer dagen. Vanmiddag kan Gido weer zijn best doen om een avondmaal bij elkaar te vissen😉. Maar eerst maken we een korte wandeling naar het Kystfort, wat grotendeels overwoekerd is door de weelderige bebossing. Tja het regent hier heel vaak, dus groeien doet alles zeer snel.

19 juni: het heeft de hele nacht geregend, maar het is droog als we wakker worden. We nemen een kijkje in het vissersdorp Kalvag op het eiland Froya. Behalve een heel duur visrestaurant, is ook hier weer geen viskraam te vinden. Toch maar emigreren en er eentje starten wellicht? Nadat we bootjes bekeken hebben, maken we een kustwandeling en genieten we van het uitzicht dat we hebben over de Atlantische Oceaan. Als we terug zijn bij de caravan kunnen we de Hornelen helemaal zien; best wel een indrukwekkend klif. Wanneer het goed weer is morgen toch maar naar boven zwoegen😅.

20 juni: gisterenavond begon het te regenen en te waaien met krachtige windstoten. Vanochtend bij het opstaan is het helaas niet beter. Aangezien het op één dag na zomer is, verwacht je niet dat de koelkast nu uitstaat en de verwarming aan😒, maar buiten is het 11 graden en binnen ongeveer 14 graden. Gerrit Hiemstra zou het nu zeker over een uitzonderlijk warm voorjaar hebben😅. Na een beetje opgewarmd te zijn en gegeten te hebben, rijden we naar de veerboot en steken over naar Maloy. Rijdend in een rustig tempo, volgt de caravan de auto goed, ondanks de vele windvlagen. In Maloy doen we boodschappen en we overleggen wat we gaan doen. Het idyllische plekje met het zandstrand op dit eiland slaan we nog even over. Buiten Maloy gaan we tanken en parkeren we onze caravan bij het tankstation op een rustige parkeerplaats in de hoop dat de regen zal ophouden en dat het opklaart. Na ampel overleg besluiten we er vandaag de brui aan te geven en, afhankelijk van het weer morgen, te beslissen of we ons oorspronkelijke plan langs de kust gaan uitvoeren, of toch wat meer naar het binnenland te gaan rijden. Wordt vervolgd.