11 juli: helaas heeft Nederland met 1-2 van Engeland verloren, dus ook nu geen finale voor de voetballers. Gelukkig reizen wij door een schitterend land, zodat het verlies al snel vergeten is😊. Van de wandeling vanaf de camping naar de berghut Massvasbu is zowel gisteren als vanmorgen niets terecht gekomen, vanwege de aanhoudende miezerregen en de lage bewolking. Als je moeite doet om naar boven te lopen, wil je wel beloond worden met uitzicht, toch? Vandaar dat we na een rustige ochtend verkast zijn naar een parkeerplaats vlakbij Andalsnes, aan het Romsdalsfjord. Na de lunch hebben we het plaatsje Andalsnes aan de monding van de rivier Rauma verkend, maar er valt hier weinig moois te zien. Dit plaatsje wordt met name door toeristen bezocht vanwege de geweldige, maar heel zware wandeltocht over de bergkam Romdalseggen, de toeristische Trollstigen die op de route ligt tussen Geiranger en Andalsnes en de Rauma spoorbaan naar de plaats Dombas in Dovrefjell NP. Na een wandeling door het plaatsje zijn we richting de Trollstigen gereden. Deze is vanwege vallend gesteente de rest van het jaar afgesloten, maar we kunnen de weg een eind afrijden, tot een parkeerplaats aan het begin van de haarspeldbochten. Hiervandaan gaat een wandelpad naar de pas met de waterval Stigfossen. De pas biedt met goed weer prachtig uitzicht op de haarspeldbochten naar beide zijden van de pas toe. Dus als de weersvoorspelling voor de komende dagen uitkomt, dan gaan we daarnaartoe wandelen. Maar eerst zijn we morgen van plan omhoog te lopen naar het uitzichtpunt Rampestreken en een stukje van de bergkam Romdalseggen te bewandelen. Dus maar duimen voor goed weer!

12 juli: de dag begint nog met laaghangende bewolking, maar we hebben vertrouwen in de Noorse weer-app en pakken na het ontbijt de fiets naar Andalsnes. Jaja, jullie lezen het goed; de fiets! Het is maar 4 km en de weg is nagenoeg vlak langs langs het fjord, dus we durven het aan😉. We gaan wandelen naar het uitzichtpunt Rampestreken op 460 meter hoogte. Het pad gaat gelijk steil omhoog door het bos over een heuvelrug. Eerst nog over een gevaarlijk boomwortel pad waar je je enkels op kunt breken en later over een Sherpastenen trap. Anderhalf uur later komen we volledig bezweet en hijgend aan bij het metalen bordes van de Rampestreken, dat een heel luchtig uitzicht geeft over Andalsnes, de Trollstigen vallei en de rivier de Rauma. Dit uitzichtpunt is nog niet het einde van de zware beklimming, die ligt nog een twintig minuten verder omhoog. Hier is het terras van een restaurant én het station van de kabelbaan. Gido vroeg zich gelijk af waarom we de kabelbaan niet gewoon naar boven hebben genomen, waarop Karin antwoordde; ons ben zûnig, schat😂.

Onderweg terug naar de caravan duiken we nog het fjord in om al het zweet van ons lichaam af te spoelen. Wat een topdag hebben we gehad!

13 juli: we zijn het Vengedalen ingereden om daar wild te gaan kamperen. Vandaag hoeven we maar een klein stukje te wandelen voor een grandioos uitzicht. De Litlefjellet is een bergrug tussen de hoge Romdalshornet en de Romdalseggen in, met uitzicht op het Raumadalen en de Trolleveggen. Na wat gegeten te hebben rijden we het laatste stukje naar het begin van de klim, wat bijna aan het einde van het dal ligt. Het is hier beredruk, maar ja het is dan ook weekend en het is geen zware wandeling. Bovenop de bergrug lopen we snel wat door, zodat het toch lijkt of we alleen van het uitzicht aan het genieten zijn. De Trollevegen, waarvoor iedereen hier naartoe komt, is prachtig te zien, maar de Romdalshornet en haar buren zijn misschien nog wel indrukwekkender. Gido kijkt nog even goed naar alle kleine poppetjes die in file over de Romdalseggen heen lopen en is blij dat wij hier staan!

14 juli: in de dikke mist rijden we naar beneden het Vengedalen uit. De bedoeling was om bij weinig bewolking nog naar de Trollstigen te rijden zonder caravan en daar naar boven te wandelen, maar helaas hangt de bewolking zo laag, dat je niets zult zien van de haarspeldbochten aan beide zijden van de pas. Dus zijn we verder gereden over de “snelweg” E136 richting Dombas, steeds de rivier Rauma volgend. Onderweg zijn we als echte toeristen gestopt bij de highlights op de route. De stenen spoorbrug over de Rauma bij Verma is 100 jaar oud en bevindt zich 60 meter boven het water.

Iets verder langs de route stoppen we bij de Slettafossen. Doordat de rivier zich door een nauwe kloof heen 20 meter naar beneden moet persen, is deze waterval erg krachtig.

Om te lunchen parkeren we de caravan bij het begin van een 22 kilometer lange gravelweg, die we zonder caravan af gaan rijden naar het beginpunt van onze middag wandeling naar het stuwmeer Mardalstjonna. Hier stort de Mardalsfossen zich vanaf de bergkam naar beneden, wat we een paar dagen geleden hebben kunnen bewonderen. De weg brengt ons door een ruig en verlaten gebied op ruim 900 meter hoogte. De wandeling die Karin heeft gevonden op internet, is nauwelijks bekend bij het grote publiek, dus we lopen eenzaam langs de oever van het meer en kunnen het einde al zien liggen. Helaas houdt het voor ons op een gegeven moment op, omdat we niet over of langs de steile sneeuwhellingen komen die onze doorgang blokkeren, zodat we halverwege de wandeling om moeten keren. Jammer dat we niet op het einde van het meer over de rand heen naar beneden hebben kunnen kijken😒. Maar de rit hiernaartoe en de korte wandeling door deze desolate omgeving was het uitstapje meer dan waard.

De reisleidster vindt het voor vandaag nog niet genoeg en dirigeert Gido naar een zeer mooie waterval aan de overzijde van de weg, de Asbjornfossen in de rivier Ulvaa, die beneden in het dal uitmondt in de Rauma rivier. Na ons weer verwonderd te hebben hoeveel water er wel niet uit de bergen naar beneden blijft komen, halen we de caravan op en parkeren we op een mooi plekje (weliswaar langs de weg, maar achter bosschage) met een privéstrandje. Ondanks de regen gaan we toch even zwemmen in de rivier; heerlijk!

15 juli: Vandaag rijden we naar Dovrefjell National Park, alwaar we waarschijnlijk een paar dagen blijven en hopen zicht te krijgen op de Snohetta, de hoogste berg van het gebied en als het meezit ook op de muskusossen die daar leven. Waarschijnlijk hebben we daar geen of slecht bereik, dus voor de mensen waarmee we dagelijks contact hebben: maak je niet druk, we melden ons weer als er bereik is📴