12 juni: gisteravond heeft het behoorlijk geonweerd, maar zoals gehoopt, is het nu strakblauw aan de hemel. We gaan vandaag wandelen naar het bergmeer Lonchevo Ezero, op 2106 meter hoogte. De wandeling gaat grotendeels door prachtig bos en gelukkig niet alleen steil omhoog. Onderweg hebben we af en toe zicht op de besneeuwde toppen van het Rila gebergte. Er komt nog zoveel water uit de bergen, dat we een beek moeten doorwaden in plaats van deze over stenen te kunnen overbruggen. Tegen lunchtijd bereiken we het meer, dat weer geweldig in een kommetje, aan de voet van steile wanden ligt. We zouden verder omhoog kunnen lopen, maar aangezien we de hiel van Gido niet teveel willen belasten, daar we nog een lange wandeling in de planning hebben, keren we na de lunch terug naar de caravan. Wanneer we het steilste gedeelte van de wandeling omlaag gaan, komt er doodleuk een schoolklas van 5-6 jarigen naar boven klauteren. En nog vrolijk kletsend ook! Zo’n schoolreisje zouden we in Nederland toch niet kunnen voorstellen aan de kinderen, laat staan de ouders?😂. De vraag die ons bijblijft: hoe heeft deze klas de toch enigszins diepe rivier overgestoken? We zijn bij terugkomst blij dat de auto en caravan onaangetast zijn. Ook al staat de auto strak voor de deur van de caravan geparkeerd, de angst zit er toch nog in. Nog even een biertje op de goed afloop en dan rijden we naar camping Verila in Sapareva Banya. Hier blijven we een paar nachten staan, om in de omgeving van alles te doen.

13 juni: de knie van Gido heeft zich goed gehouden, dus dat biedt hoop voor de komende wandelingen. Het lijkt ons verstandig om vandaag niet meteen weer het hooggebergte in te gaan, maar een relatieve rustdag te houden. We pakken de auto en rijden in ruim een uur naar het wereldberoemde Rila klooster. Het is gelukkig niet druk, zodat we op ons gemak het prachtige gebouw kunnen aanschouwen. Wanneer we de kerk op het plein binnenlopen, valt onze mond open van verbazing. Wat een pracht en praal; nog veel mooier dan we in de Grieks-orthodoxe kerken gezien hebben. Er is geen enkel stukje kaal steen van de muren te zien. Overal zijn de muren of beschilderd, of behangen met Bijbelse iconen. Daarnaast is de kerk aangekleed met gouden kandelaars, offerplekken, iconen, noem het maar op. Jammer dat er geen foto’s gemaakt mogen worden😞. Karin heeft op internet twee foto’s gevonden van het interieur, die ze in dit blog gebruikt heeft. Ook de galerijen van de kerk zijn schitterend met fresco’s versierd. Buiten de kerk valt het graf van een overleden kerkvorst op bij Gido. De associatie met Han Solo van de Starwarsfilm ‘The Empire Strikes Back’ is onweerlegbaar. Zal George Lucas hier zijn inspiratie opgedaan hebben? Na meer dan een uur rond gedwaald te hebben en het museum bezocht te hebben, keren we terug naar de auto.

Op de terugweg naar de camping, stoppen we vlak voor het dorp Rila en gaan een korte wandeling langs een paar watervalletjes maken. Karin heeft deze trail gevonden op internet, die beweert dat deze wandeling door een mooi biotoop gaat en dat we lopen over een eco-pad. Met de bergschoenen aan beginnen we aan de wandeling en algauw wordt het wandelen klauteren. Nu weet iedereen inmiddels dat dit niet Gido’s ding is, maar hij zet door. Gelukkig is het klauteren omhoog, want naar beneden is veel lastiger. We worden ondersteund door gebruik te maken van gammele ladders en rafelige touwen, maar uitdagend blijft het! We passeren inderdaad een paar kleine watervallen (te klein om een bad te kunnen nemen) en na ruim een uur ploeteren zijn we weer terug bij de auto. We lopen een klein weggetje langs de rivier af, in de hoop een plekje te vinden om het zweet van ons lijf af te spoelen. En jawel, die vinden we. Zalig om af te koelen in de ijskoude rivier, want het is vandaag wederom heet. Terug bij de caravan is het goed toeven onder de luifel en wat zijn we blij met de rust op deze plek.

14 juni: vandaag gaan we de alom geprezen 7-Rila-meren rondwandeling lopen, op hoogte. Gelukkig doet de stoeltjeslift van Panichishte het wel en deze brengt ons in 25 minuten naar 2135 meter hoogte. Hier begint de rondwandeling en we zijn niet de enige vandaag! Maar zoals vaker in de bergen begin je in een treintje achter elkaar aan te lopen en algauw heb je de ruimte om je heen en zijn de hordes opeens verdwenen. De route begint met een fikse klim naar het meer Bubreka op 2282 meter hoogte. Onderweg hebben we schitterend zicht op het Rila gebergte, waar nog veel sneeuw tegen de noordhellingen ligt. Het ene fotomomentje na het andere, Karin krijgt er geen genoeg van😉. Daarna volgt de tweede steile klim naar het meer Okoto op 2437 meter hoogte. Hier relaxen we tijdens de lunch onder het genot van een geweldig uitzicht. Het meer heeft nog een dun laagje ijs, wat natuurlijk voor Karin een reden is om het vanuit alle hoeken te fotograferen. Er is een heen en weertje naar de Ezera Peak, maar daar hebben we vandaag geen zin in, aangezien de klim behoorlijk steil is en over sneeuwvelden gaat. Karin wilt echter wel nog iets hogerop om beter zicht te hebben over de meren en laat Gido even achter bij het mooie meer.

De route daalt dan langs het tweelingmeer Bilznaka op 2243 meter hoogte, het meer Trilistnika op 2221 meter hoogte en als laatste komen we aan bij het meer Ribnoto Zero op 2191 meter hoogte, met een berghut aan de rand van het meer. We houden een pauze om nogmaals van het uitzicht te genieten. Het laatste stukje dalen terug naar de Rilalakes hut bij de stoeltjeslift, voert ons niet direct langs het laatste meer, Dolnoto Ezero. Maar ze staat natuurlijk wel al op de foto, gezien vanaf hogerop. We kunnen beamen, dat wanneer je naar Bulgarije gaat en je van bergwandelen houdt, je deze tocht zeker moet ondernemen! Ze is niet al te zwaar (op een paar klimmetjes na) en bij goed weer heb je echt een geweldig bergpanorama. We kunnen weer uitrusten in de stoeltjeslift naar beneden, maar zijn toch blij om, bij de caravan, weer met de voetjes omhoog te zitten. Dit was een topdag!

15 juni: helaas gaan we dit lekkere plekje aan de rand van de bergen verlaten. Aangezien de in Nederland gekochte drone vorige week maandag is aangekomen in Sofia en we niet weten hoe lang ze pakketjes in bewaring houden, willen we niet te lang wachten met deze op te halen, in het DHL depot. Dus rijden we vandaag naar camping Sunset Garden in de buurt van Sofia, wat weer een tuin van een bewoner is met alle nodige voorzieningen. Maar voordat we vertrekken, maken we eerst nog een ochtendwandeling naar de Goritsa waterval bij het naburige dorpje Ovchartsi. Jammer genoeg kunnen we geen bad onder de waterval nemen. In de benedenloop van de rivier, is een natuurlijke wasmachine gemaakt naar oud concept. Hier worden nog steeds op traditionele wijze de kleden gewassen.

We koppelen de caravan weer achter ons en rijden de toeristische route richting Sofia. Het is druk op de weg; de Bulgaren trekken er massaal op uit in het weekend. We passeren twee meren, maar zien geen kans op aan de oever stil te gaan staan, dus rijden we maar door. De eigenaar van de camping ziet ons al aankomen en opent het hek voor ons. Het is een idyllisch plekje zo onder de rook van de grote stad. Een Brit, Anthony, die hier al een paar weken vertoeft, komt ons gelijk gezelschap houden. Terwijl we gezellig aan het kletsen zijn, weet Karin ondertussen een dwerguiltje op de gevoelige plaat vast te leggen. Een prima stekkie! Morgen gaan we de stad bezoeken en hopelijk onze nieuwe drone ophalen🙏.