16 juni: zal het ons lukken om vandaag de nieuwe drone op te halen in de stad? Met alle gegevens op zak, rijden we met de auto de stad in naar het adres, wat we opgegeven hebben aan DHL. Daar aangekomen, spreekt er niemand Engels, dus de vertaalcomputer gaat aan de slag. Uiteindelijk krijgen we antwoord; neen er is geen pakketje met deze tracking gegevens bij ons afgeleverd. Oké, waar is het dan naar toe gestuurd? is onze volgende vraag. Geen idee, krijgen we als antwoord. Na wat doorvragen krijgen we het adres van DHL expres in Sofia. We stappen weer de auto in en parkeren deze op een betaalde parkeerplaats, vlakbij het opgegeven adres. Rest ons de vraag; waar kunnen we een kaartje kopen, want er zijn geen parkeerautomaten? Toevallig komt er een controle-auto langs en Karin vraagt hen hoe het hier werkt. Als buitenlander moeten we een kaartje kopen bij een persoon met een geel hesje, is het antwoord. Maar waar is die persoon?! Tien minuten later komt een oud mannetje aan, die losse parkeerkaartjes verkoopt. Hier kras je de datum en tijdstip aan, legt max 2 kaartjes van 1 uur parkeren op je dashboard en je mag de auto achterlaten. In de tijd dat Gido het parkeerprobleem oplost, is Karin naar de DHL locatie gelopen en heeft ze te horen gekregen dat het pakket via Speedy in Bulgarije is aangekomen en niet via DHL expres🤔. Oké en wat nu? Gelukkig spreekt deze behulpzame man goed Engels en Karin krijgt het adres en zelfs het trackingnummer van Speedy. Intussen is Gido ook gearriveerd en we besluiten eerst maar een rondje in de buurt te maken, aangezien we voor twee uur parkeren hebben betaald. We komen langs de Russisch Orthodoxe kerk St. Nicolas en daarna het paradeplaatje van de stad Sofia, de Alexander Nevsky kathedraal. De kathedraal is gebouwd ter ere van de Russische soldaten, die gesneuveld zijn in de Russisch-Turkse oorlog van 1877-1878, waar Bulgarije werd bevrijd van het Ottomaanse Rijk. We maken het rondje in de buurt af, met een foto het Ivan Vazov Nationaal Theater en stappen weer in de auto naar het derde adres, hopende dat zij weten waar onze drone gebleven is.

We parkeren de auto aan de overkant van het opgegeven adres en met de van te voren gekochte kraskaarten, kunnen we daar weer twee uur staan. In de hoop dat ze bij Speedy weten waar de drone gebleven is, lopen het kantoortje binnen en met het trackingnummer zegt deze jongeman doodleuk; Oh, maar jullie pakketje ligt hier achter mij! Ongelofeloos, maar we hebben de drone😍. Het was weer zo’n ochtend waar je liever niet aan begint, maar we zijn blij. Inmiddels is het lunchtijd, dus we lopen de wijk in en gaan gerustgesteld, wetende dat de drone in de auto ligt, heerlijk lunchen. Na de lunch lopen we langs nog een paar toeristische trekpleisters, zoals de Banya Bashi Moskee uit 1566, de Tsentralna Mineralna Banya en de oudste kerk in Sofia uit de vierde eeuw na Chr., wat eerst een badhuis was. Door de stad heen kun je allerlei oude Romeinse overblijfselen zien. We hebben, vanwege de kraskaarten in de auto, geen tijd meer om nog langer te slenteren door de mooie stad. Maar dat geeft niet, want wij oudjes zijn al best weer moe van zo’n dagje en we moeten, onderweg terug naar de camping, nog boodschappen doen. Gido kan niet wachten de drone uit te proberen en gelukkig; de update werkt en de koppeling met de eigen console ook! Morgen is de rugzak van Gido weer gevuld😁.

17 juni: Karin heeft voor vandaag drie wandelingen uitgezocht. We rijden vanaf de camping naar het Vistosha gebergte, het wandelgebied voor de inwoners van Sofia. Onze eerste stop is Zlatnite Mostove. Dit is de naam voor een rivier vol immense keien, die gevormd zijn in een ver verleden toen er nog een zeer grote en wilde rivier door het dal heen stroomde. Het is werkelijk een geweldig mooi gezicht om al die grote keien te zien liggen, als ware het een grote rivier.

Na dit natuurfenomeen bewonderd te hebben, rijden we verder omhoog, om de auto te parkeren bij ene verlaten berghut. Hiervandaan wandelen we naar de pas Kamendelvski Preval, waar we mooi uitzicht hebben op de hoogste berg van het Vistosha gebergte, de Cherni Vrah met 2290 meter hoogte. We waren van plan om het gesteente Kamen Del te beklimmen, maar een wandelaar vertelt ons onderweg dat hij gebeten is door een slang die zich daar tussen de stenen bevinden😧. Dus dat slaan we maar even over. Onderweg terug naar de auto, horen we nog een heel vreemd gegrom, maar zien geen tekenen van een beer.

Halverwege de terugweg stoppen we bij de hut Momina Skala, om vanaf daar te wandelen naar de Boyana waterval. Het is gezellig druk op het terrein van de hut met allerlei gezinnen en wederom klassenuitjes. De route gaat gestaag bergaf door mooi frisgroen bos. Helaas zijn we niet de enige bezoekers bij de waterval, die wel weer heel mooi is. Gido laat de drone op en maakt een mooie foto van bovenaf. Om terug naar de auto te komen zullen we fiks moeten stijgen; het zweet loopt over onze ruggen. We gaan nog even shoppen bij de Decathlon langs de snelweg. Karin heeft wandelsokken nodig (die waren immers gestolen en twee paar is te weinig) en Gido wil kijken voor nieuwe bergschoenen. Zijn zolen zijn al aardig versleten. We slagen en bekaf keren we terug naar de camping. De eigenaar vindt het jammer dat we morgen vertrekken en trakteert ons op een biertje. Op naar het volgende avontuur, nazdrave!

18 juni: Gido gaat eerst bij Karin op de kappersstoel zitten, alvorens we de boel inpakken en een heel eind naar het oosten rijden. De airco in de auto maakt overuren, want het is meer dan 34 graden buiten. We rijden met name over de snelweg, langs prachtige velden vol met zonnebloemen, naar het gehucht Hisarya. Dit gehucht is, in en rondom, de oude stad Diocletianopolis, uit de vierde eeuw voor Chr. gebouwd. De stadsmuren, 2327 meter rondom, met de vier toegangspoorten en het thermale badhuis zijn het best bewaard gebleven. Er komt op 22 verschillende plekken in het gehucht thermaal water omhoog in verschillende temperaturen. Men gelooft heilig in de geneeskrachtige werking ervan en de lokale bevolking vult iedere dag zijn/haar flessen bij de bronnen.

Na door dit openlucht museum dorp gewandeld te hebben, rijden we de heuvels in, voorbij het dorp Starosel, naar een Tracische tempel, die men met een houten schuurtje overkapt heeft. Iets verderop ligt een prachtige Tracische graftombe uit de vierde eeuw voor Chr. Hier blijven wij op de lege parkeerplaats overnachten en zullen de graftombe morgenochtend bezoeken. Voor nu zijn we helemaal uitgeblust door de hitte en hebben we geen zin meer om iets te ondernemen.

19 juni: die plakkerige nachten wennen nooit. Maar we mogen niet klagen met het weer, want tot nu hebben we voornamelijk zonovergoten dagen. Na het ontbijt parkeren we de auto weer strak voor de deur van de caravan en lopen we omhoog naar de ingang van de Thracische tombe. De tombe ligt in een enorme grafheuvel, die omgeven is door een 241 meter lange muur. De ingang werd door twee massief stenen deuren gesloten. Helaas is het graf grotendeels leeggeroofd en was het ronde plafond ingestort. Die heeft men wel weer mooi opgebouwd, zodat de tombe weer intact is. Het blijft indrukwekkend om te zien en de vraag blijft ons bezig houden, hoe men dit ooit heeft kunnen bouwen.

We vervolgen onze reis naar het noorden en parkeren de caravan op een vrije kampeerplaats, bij een klooster in het gehucht Sopot, op 574 meter hoogte. Het is nog steeds rond de 30 graden. Bulgaren zijn echte buitenmensen, want menigeen komt hier naartoe gereden om een uurtje te relaxen in de schaduw van een boom. Na de lunch maken we een korte wandeling naar de waterval Sopotski Vodopad. Helaas hebben we onze waterschoentjes niet meegenomen, anders hadden we even kunnen douchen😊. De rest van de middag genieten we van de schaduw en het lekkere windje, dat inmiddels is opgestoken. Biertje bij het schrijven van dit blog en afwachten of het minder warm gaat worden🙏. Ondertussen hebben we gezelschap gekregen van paarden en wederom een schattige hond. Gido geeft hem wat brokken en water. De rest van de nacht ligt hij onder de caravan, maar ’s ochtends is hij vertrokken naar de Duitse buren, want zij hebben een hond en daar valt zeker meer te halen😊.

20 juni: op het programma voor vandaag staat een ritje met de auto en caravan over een heuse bergpas. Vanaf de Beklemeto-pas op 1526 meter hoogte, wandelen we eerst naar de 35 meter hoge Vrijheidsboog. Deze is in 1980 gebouwd, ter nagedachtenis aan de gevallen Bulgaarse en Russische soldaten in 1878 en 1944. Het is een pompeus monument en is al van verre te zien, in het kale berglandschap. Daarna wandelen we een dik uur zonder al te veel hoogteverschillen verder over de bergruggen en genieten we van het weidse uitzicht. Iets minder welkom zijn alle vliegen die om ons hoofd zoemen! Hemelsbreed zijn we bijna bij de stoeltjeslift in Sopot, waar we gisteren overnacht hebben. Na onze boterhammetjes opgegeten te hebben, oppassend dat er geen vlieg mee naar binnen gaat, wandelen we terug naar de caravan.

We dalen af naar de stad Troyan en rijden een zijweg in, terug richting de bergen, waar we net vandaan komen. Hier staan we bijna aan het einde van de weg, in een dal op camping Oreite. Het is een mooi grasveld aan de rivier Cherni Osum, met alles wat een kampeerder nodig heeft. In de rivier is het zeer verkoelend baden en diep genoeg om een paar slagen te zwemmen. Het lijkt wel een spa, want de visjes doen hun best om onze dode huidschilfers weg te werken😂. Wat een ontzettend fijne plek, zo lekker rustig midden in de natuur! Gido zit aan Karin’s hoofd te zeuren, of we toch echt niet de hond mee kunnen nemen, want hier loopt een jong prachtbeest rond, die van niemand is. De eigenaar, die de hond eten geeft, vertelt ons dat hij een tijdje geleden is aan komen lopen en niet meer vertrekt (zonder te betalen😂). Karin is onverbiddelijk en wil absoluut geen hond hebben, ook al is het nog zo’n lief beest.

21 juni: jawel, de fietsen gaan van stal! Vanaf de camping fietsen we naar het klooster Troyan. Het eerste stukje rent de hond nog met ons mee, maar we gaan bergafwaarts dus veel te snel voor hem. Hij zal de weg terug naar de camping wel weten🤔. In het naburige dorpje heerst een gezellige sfeer, want er wordt een volksdansfeest gehouden op het dorpsplein. De muziek vinden we echt vreselijk, maar het is erg leuk om naar de enthousiaste mensen op het podium en eromheen te kijken. Esther zou helemaal los gaan met haar camera, zoveel mooie kostuums zijn er te zien. En wat er in de grote pannen wordt klaargemaakt, hebben we maar niet geprobeerd😁.

We fietsen weer verder naar het 16e -eeuwse klooster, dat door busladingen vol gelovigen bezocht wordt, om in een lange rij langs het heilige icoon van “Maria met drie handen” te gaan, want deze zou wonderen verrichten. Je moet er maar in geloven. De kerk zelf is bijzonder fraai versierd, met fresco’s en prachtig houtsnijwerk; een lust voor het oog! Na de bezichtiging fietsen we weer terug en het valt gelukkig reuze mee, het hellingspercentage van de weg. De rest van de middag doen we rustig aan, we hebben tenslotte vakantie.