15 juli: wat een enorm vieze kleffe nacht hebben we gehad. Eerst het vieze nachtzweet afdouchen buiten de caravan, voordat we op pad gaan. We rijden naar onze laatste stop in Bulgarije, het best bewaarde middeleeuwse fort van Bulgarije, Baba Vida bij Vidin. Eerst was het een defensief fort aan de Donau, maar tussen 1356 en 1397 na Chr. werd het complex tot burcht omgebouwd door de Bulgaarse tsaar Ivan Stratsimir. De Donau is hier de grens tussen Bulgarije en Roemenië en is in dit gedeelte naar onze mening weinig aantrekkelijk. Na het bezichtigen van het inderdaad goed bewaarde fort, steken we via de brug bij Vidin de Donau over en rijden we Roemenië in. Ook hier zijn geen grenscontroles, maar gisteren zijn we onderweg naar onze wildkampeerplek wel gecontroleerd door de grenspolitie. Kennelijk hadden we geen openstaande verkeersboetes, want we mochten na de controle doorrijden😊. Het is onderweg druk met vrachtwagens, die als gekken rijden. Maar goed, dat waren we ook al gewend in Bulgarije.

Na een lange reisdag zijn we aangekomen op camping Mala in Clinsura Dunarii, aan de Donau. Na het plaatsen van de caravan, duiken we het zwembad in, want het is wederom heet! Net op tijd, want er komt een onweersbui aan. Helaas van korte duur, dus echt afkoelen doet het niet😞. Gelukkig staan we aan het stroom, dus de ventilatoren staan op standje drie en dat blijft ook zo gedurende de nacht😍.

16 juli: na een goede nachtrust, stappen we in de auto en rijden we een stukje langs de Donau. De Donau stroomt in deze omgeving door de zogenaamde IJzeren Poort. De rivier is veel ouder dan de omliggende bergen en stroomde er al voordat deze zich begonnen te ontwikkelen. Het oprijzen van de bergen ging relatief langzaam en de rivier kon zijn bedding daardoor steeds dieper uitslijpen. Over een traject van 135 km zijn er vier nauwe doorgangen, waarvan de breedte van de rivier op sommige plaatsen slechts 150 meter bedraagt. Het traject telt drie secties, met in het midden een stuwdam, met een waterkrachtcentrale en twee sluizen. Hier kun je de grens met Servië oversteken. We stoppen bij het kolossale rotsbeeld van Decebalus. Hij was de laatste koning van Dacia, die dapper weerstand bood aan de romeinse keizers Domitianus en Trajanus om de onafhankelijkheid van zijn land te behouden. Het beeldhouwwerk heeft een hoogte van 55 meter en een breedte van 25 meter en is een belangrijke toeristische trekpleister voor de Roemenen.

Na deze korte stop rijden we door naar het dorpje Dubova. Hier parkeren we de auto en gaan we een rondwandeling maken naar een paar uitzichtpunten op de kloof. Het eerste deel gaat zoals gewoonlijk abnormaal steil en aangezien het vandaag wederom heet is, stroomt het zweet weer van onze lichamen af. Maar de inspanning is niet voor niets, want eenmaal aangekomen bij de kliffen, is het genieten!

We proberen een leuk plekje te vinden langs de Donau om te gaan zwemmen, maar het is hier net zoals bij Loosdrecht, alle toegangen tot het water zijn afgesloten met hekken of zijn privé grond. Dan duiken we maar gewoon het zwembad op de camping in! We gaan aan het einde van de middag een boottochtje maken over de Donau. Een Oostenrijkse medereizigster, die we op de vorige camping hebben ontmoet en hier ook staat, gaat gezellig met ons mee. Haar man en twee kleine kinderen blijven gelukkig op de camping🙏. Voor 50 lev, omgerekend 10 euries, varen we met een rotgang in 45 minuten over de Donau, langs de bezienswaardigheden van de IJzeren Poort. Absoluut leuk om te doen en de nauwe doorgang vanaf het water te zien. Vanavond hebben we geen zin om nog te barbecueën , dus we gaan bij een restaurant vlakbij de camping uit eten. Het was een zeer geslaagde dag.

17 juli: we rijden vandaag een klein eindje verder naar het noorden, over een mooie kronkelweg door het lage berglandschap. Onderweg begint het te regenen en het houdt niet meer op met regenen. Een welkome afwisseling voor de natuur en voor ons, want Gido vindt het de ideale omstandigheid om straks op onze wildkampeerplek de caravan schoon te poetsen😂. Na ruim drie uur rijden, zijn we slechts 87 km verder en aangekomen bij het gehucht Eftimie Murgu. Langs de bergbeek Rudariei staan nog 22 kleine watermolens, waar de dorpsbewoners nog steeds gebruik van maken om hun graan in te malen. Aangezien er veel water naar beneden valt, zullen ze zeker kunnen malen! Wij gaan vandaag echter niet meer de molens bekijken en zitten de rest van de dag onder de luifel of in de caravan.

18 juli: de caravan, de luifel en de auto zijn weer stofvrij en het is mooi weer. We pakken de fietsen en rijden naar de molens. De eerste molen is al druk in werking, om voor twee mannen het graan te malen. Leuk om te zien hoe een kleine schoep de maalsteen laat ronddraaien en hoe langzaam het meel in de grote trog valt. Helaas kunnen we geen woord wisselen met beide heren, want de vertaalcomputer ligt in de caravan. We fietsen nog langs 5 andere molentjes en hebben het dan wel gezien.

De reis brengt ons naar een camperplaats in het gehucht Cheveresu Mare, vlakbij de stad Timisoara. We parkeren de caravan in de achtertuin van een dame die in Duitsland heeft gewoond en duiken na de lunch eerst in het zwembad voor de deur, alvorens we de stad gaan bezoeken. In deze stad begon in 1989 de Roemeense Revolutie. Wij gaan met name de statige gebouwen bekijken. We starten onze slentertocht bij de, in bijzondere bouwstijl, orthodoxe kathedraal, waarvan de daken van de 11 torens mooi versierd zijn. Daarna passeren we grote pleinen, met in onze ogen het mooiste plein Plata Unirii, vol met barokke gebouwen en de St. George (Sint Joris) kathedraal. Het kleurrijke Brückhuis is het meest gefotografeerde gebouw door de toeristen, maar Karin vindt het witte gebouw in Art Deco stijl veel mooier. Waar je ook loopt in het centrum, overal staan fotogenieke gebouwen, die gelukkig gerestaureerd zijn of gaan worden. Aan terrasjes geen gebrek en daar maken we natuurlijk gebruik van. Aan het einde van de middag ploffen we neer bij een Roemeens restaurant, waar met name heerlijke Italiaans getinte gerechten worden geserveerd. Na een voortreffelijk diner, rijden we terug naar de camperplaats. Worden we toch opeens van achteren aangereden! In een seconde staat Karin al buiten, met haar gezicht op onweer, om de schade op te nemen. Gelukkig hebben we een trekhaak die de klap voor een groot deel heeft opgevangen. De kunststoffen achterbumper lijkt een beetje ontzet, maar Gido denkt dat die zo weer terug te plaatsen is door Eric, onze automonteur. Gido doet geen moeite om de politie erbij te halen en we rijden een beetje geschrokken verder. We krijgen ’s avonds nog een Nederlands stel als buren, maar die zeggen na een “goedenavond” verder niets meer😞.