26 november: zoals gezegd, vandaag gaat er gewandeld worden. Tegen 11.00 uur stappen we in de auto en rijden vanaf de camperplaats in een half uur naar het bergdorpje Canillas de Aceituno. Dit pittoreske dorpje ligt tegen de bergwand aangeplakt en alle paadjes gaan steil omhoog, of naar beneden. Hoe de oudjes hier kunnen blijven wonen is ons een raadsel. Wij zwoegen via trappen omhoog, naar het begin van de wandeling, de Sendero el Saltilo. Het grootste gedeelte loopt langs een levada, wat inhoudt dat er geen noemenswaardige hoogteverschillen meer afgelegd hoeven te worden😁. Het is heerlijk weer en we genieten van de mooie omgeving. Na ruim een uur wandelen komen we aan op de splitsing naar de hangbrug, die de rivier Almanchares in het ravijn overspant. Om over de hangbrug te kunnen lopen, moeten we wel eerst stevig afdalen. Daar aangekomen is het tijd om de drone haar werk te laten doen. Aan de overkant van het ravijn zoeken we iets hogerop een mooi zonnig plekje met prachtig uitzicht, om onze bammetjes op te eten. We keren terug naar de splitsing en wandelen de kloof verder in naar de waterval. Onderweg zien we een groepje Iberische steenbokken! Zo ontzettend leuk om te zien hoe gemakkelijk ze over de rotsen klauteren. Gido denkt nog even na of hij in de poel onderaan de waterval zal duiken, maar aangezien er geen zon is om op te warmen, houdt hij het toch maar voor gezien😊. We keren over dezelfde weg terug en hebben een ontzettend genoten van deze wandeldag!

27 november: alweer een rustdag; het moet niet gekker worden! We fietsen naar Torres del Mar, want er is vandaag markt. Al slenterend langs de marktkraampjes horen we met name Duits, Nederlands en Engels😂. Alle pensionado’s uit de omgeving lijken zich hier te hebben verzameld. We doen nog wat boodschappen en keren dan terug naar de caravan voor de lunch. Na de lunch maken we nog een laatste strandwandeling, voordat we deze camperplaats gaan verlaten. De bergen lonken en Karin heeft voor morgen kaartjes gekocht voor de Caminito del Rey. In 1901 begon de aanleg van het pad tussen de hydraulische centrales van Gaitanejo en El Chorro. Vier jaar later stak er een indrukwekkend pad op hoogtes van meer dan 100 meter uit de kloof. Het was een pad dat voornamelijk gebruikt werd voor arbeiders die in deze watercentrales werkten. In 1921 kwam de koning van Spanje op bezoek en bewandelde het pad. Het werd de Caminito del Rey genoemd; het koningspad. Toen het haar functie verloor raakte het in verval, in 1992 werd het zelfs gesloten vanwege een aantal dodelijke ongelukken. In 2014 begon de restauratie en de nieuwe Caminito del Rey opende in maart 2015, maar is lang zo spectaculair niet meer. Wel veel veiliger! We parkeren de caravan op een parkeerplaats bij het einde van het wandelpad, aan het stuwmeer bij el Chorro. Morgenochtend zullen we een pendelbus naar het begin van de wandeling nemen, zodat wanneer we uitgewandeld zijn, we bij onze caravan uitkomen👍.

28 november: na een zeer rustige en koude nacht, staat Gido op met een scheve rug. Hij heeft dit in het verleden wel vaker gehad, er zit dan een tussenwervelschijf niet helemaal lekker😞. Hopelijk kan hij deze gedurende de dag weer op z’n plek wandelen. Aangezien we veel tijd hebben, voordat ons tijdslot van 14.45 ingaat, rijden we een stukje richting de kloof, zodat Gido de drone kan oplaten. Deze mag niet mee op de wandeling. En dan is het wederom raak! De console geeft aan dat er een rotor is vastgelopen en Gido ziet de drone naar beneden storten in de rivier! Hoeveel pech met een drone kan iemand binnen anderhalf jaar hebben?! Na een tirade en gevloek zijn we er helemaal klaar mee. Prachtig hoor die dronebeelden, maar dit is zo best wel een dure hobby geworden. We pinken wat traantjes weg, zuchten nog eens diep en gaan weer door. Ruim op tijd nemen we de pendelbus naar het beginpunt en besluiten de langere aanloop route te nemen door een mooi bos. Eenmaal bij het beginpunt vraagt Karin of we ook eerder mogen aanvangen en dat mag. Helm op en we kunnen starten. Het is een mooie wandeling door een prachtig gebied met duizelingwekkende dieptes. Ontzettend knap hoe men hier destijds de paden aan de bergwanden heeft opgehangen! We wandelen op ons gemak en pikken af en toe wat extra informatie op van een Engelstalige gids. We zijn blij dat we nu deze wandelroute lopen en niet gedurende het hoogseizoen; het is nu af en toe al filelopen🤔. Karin neemt natuurlijk heel veel foto’s en ook de onzies ontbreken dit keer niet. Onderweg zien we weer steenbokken en heel veel gieren. Blijkt dat deze twee keer per week gevoerd worden en er ruim 600 in dit gebied rondzweven. Na ruim twee uur genieten zijn we terug bij de caravan en de auto; gelukkig allebei zonder inbraak sporen😉. Omdat deze slaapplaats geen zon krijgt en we onderweg hiernaartoe een mooie plek in de zon gezien hebben, besluiten we te verkassen. Helaas is de gespotte plek bij het stuwmeer el Conde del Quadalhorce voor ons niet geschikt; de afrit is te hoog, om zonder schade aan de onderkant van de caravan te berokkenen, te passeren😧. Karin weet gelukkig via park4night een andere plek in de buurt te vinden. Bij Ardales kunnen we op een groot open veld net buiten het dorpje staan. Niet de meest idyllische plek, maar het voldoet prima! BBQ aan, Max kijken en daarna handbal; wat wil een mens nog meer? De dag begon K.., maar is toch nog mooi geëindigd😍.

29 november: als eerste feliciteren we natuurlijk Lennart met zijn 33e verjaardag🥳! We doen het rustig aan, want we hoeven niet ver te rijden naar onze volgende overnachtingsplek. Terwijl we buiten zitten te ontbijten komt de politie langs en vertelt ons dat we de auto niet losgekoppeld van de caravan mogen hebben staan😯. Dat riekt namelijk naar kamperen en dat mag niet op een openbare parkeerplaats. Nadat we gezegd hebben dat we binnen een uur weg zullen zijn, lacht hij vriendelijk en rijdt weg. De buren die in een camper bivakkeren laat hij met rust🤔. Onderweg doen we de boodschappen, legen de wc en halen we vers water. Tegen lunchtijd arriveren op een parkeerplaats aan de ‘Via Verde de la Sierra’. We staan tussen de olijfboomgaarden bij het verlaten station Navalagrulla en het is hier op een aantal fietsers na lekker rustig. Gido heeft nog last van zijn rug en besluit om vanmiddag niet mee te fietsen met Karin naar het stadje Olvera. Dan kan hij lekker naar F1 kijken😁. De route gaat een beetje bergop en Karin moet door 8 tunnels fietsen eer zij bij het stationnetje aankomt. Helaas begint nu pas de echte klim naar het Moorse kasteel uit de 12e eeuw. Lopend is de enige manier om boven te komen en daar bezoekt Karin de burcht. Door de hoge ligging heb je hier een prachtig uitzicht over de hele omgeving. De zeer opvallende kerk Nuestra Senora de la Encarnacion is in vervallen staat en gesloten. De terugweg gaat een stuk sneller dan heen, daar deze voornamelijk naar beneden gaat😁. Onderweg ziet Karin fietsers aangekleed alsof het winter is, zij fietst natuurlijk in korte broek en een hemdje😂. Terug bij de caravan heeft Gido ervoor gezorgd dat er warm water is, zodat zij het zweet van zich af kan douchen. Wat een service! Buiten nagenietend zien we aan de wolken dat er een weersverandering aanstaande is. Ach, het kan natuurlijk niet alle dagen zonneschijn zijn🌞.

30 november: het is vanmorgen daadwerkelijk gaan regenen en het ziet ernaar uit dat het wel de hele dag zal blijven (mot)regenen. Voor ons een reden om het rustig aan te doen en een plekje te vinden met stroom. Het voordeel van een camper is dat de accu tijdens het rijden weer oplaadt en bij ons is dat niet het geval. We verkassen naar het dichtbij gelegen witte dorpje Algodonales, aan de rand van de Sierra de Grazalema, waar we op een camperplaats met stroom gaan staan. Karin heeft in dit natuurpark vele jaren terug samen met Esther een week gewandeld en hoopt dit weer te kunnen doen. Mits de regen en Gido’s rug dit toelaten🤔. Karin heeft nu tijd om alle foto’s van voorgaande dagen eens goed te beoordelen welke mogen blijven. Gido gunt zijn rug rust en is op bed aan het lezen. Wanneer Karin klaar is begint zowaar de zon door de bewolking heen te breken. Teken voor haar om het dorpje in te lopen en te zien of er iets te beleven valt. Rondom het centrale plein bij de kerk is een aantal barretjes open en het klinkt gezellig druk daarbinnen. De Spanjaarden zijn uitgebreid aan het lunchen. Voor de rest is het uitgestorven. Hoog boven de rotswanden zweven weer veel gieren. Zouden zij ook gevoerd worden? Karin is op tijd terug om met een schuin oog naar Max te kijken en hij weet het toch weer voor elkaar te krijgen om te winnen! Daar nemen we bij de BBQ een glaasje extra op😁.

1 december: gelukkig gaat het een stuk beter met de rug van Gido, hij loopt weer rechtop. De twee dagen rust hebben hem goed gedaan. Dankbaar maakt Karin daar gebruik van en stelt voor om een leuke autorit naar twee dorpjes in de omgeving te maken over een bochtige bergweg. Onderweg zijn een paar korte wandelingen om de benen en de rug te strekken😊. Het is weliswaar bewolkt, maar de temperatuur is prima. De weg voert ons langs Zahara, een klein wit dorpje met een Moorse burcht boven zich uittorent. Ooit zijn Karin en Esther hier begonnen met de wandeltocht door de Sierra de Grazalema. Karin herinnert zich dat nog vanwege een foto die Esther gemaakt heeft van haar boven bij de burcht, uitkijkend over het landschap. We laten het dorpje nog rechts liggen en rijden verder naar de parkeerplaats voor de wandeling naar de kloof Gargante Verde. Officieel heb je voor deze wandeling een van tevoren geregelde permit nodig, maar wij wagen het er op, dat we ongehinderd naar het uitzichtpunt kunnen lopen. De steile wandeling naar de bodem van de kloof slaan we i.v.m. Gido’s rug maar over.

Na deze korte wandeling rijden we hoger de bergen in naar Puerto de las Palomas op 1185 m. Hier maken we een korte rondwandeling langs bergkliffen met geweldig uitzicht over het Spaanse landschap. Ook hier zweven weer ontzettend veel vale gieren rond en tijdens de lunch kunnen we dan ook heerlijk in de zon gezeten bewonderd naar deze vogels blijven kijken. Wanneer we zien dat er meer bewolking in de bergen ontstaat, besluiten we terug naar de auto te lopen en rijden we verder naar het dorp Grazalema. Het is nog oppassen onderweg, want de steenbokken steken zomaar het steile bergweggetje over!

Nadat we vanaf hoogte gekeken hebben op de leuke daken van Grazalema, rijden we terug naar Zahara en wandelen hier het mooie dorpje in. Schattige straatjes, maar oh wat steil allemaal! Inmiddels is de dag al weer bijna om en rijden we terug naar de camperplaats. Nog even buiten voor de caravan douchen en dan snel naar binnen; het koelt in de bergen ras af!

2 december: de weersvoorspelling voor Sevilla is de komende week prima en in de bergen blijft het een beetje kwakkelen, dus vertrekken we vandaag richting de omgeving van deze grote stad. Wanneer we na 100 km rijden op de mooie én gratis camperplaats in het plaatsje El Viso del Alcor aankomen, miezert het nog steeds😞. Gido heeft tijd en zin om de problemen met de kraan eindelijk op te lossen; er zaten twee draadjes los, maar daadwerkelijk op een bijna onmogelijke plaats om bij te komen. Toppie👍. Na de lunch breekt dan toch de bewolking open en komt de zon tevoorschijn. Teken voor Karin om een uitstapje voor te stellen, want rondhangen bij de caravan is natuurlijk geen optie😂. We rijden naar het oude plaatsje Carmona. Deze stad was voor de Romeinen al van strategisch belang en uit die tijd stamt de imposante Puerta de Sevilla dan ook. Tevens bevat het vele (vervallen) kerken, meestal gebouwd bovenop de Moorse moskeeën. Na een klein uur door de prachtige smalle straatjes geslenterd te hebben, ploffen we neer op een gezellig terras midden in de zon en bestellen we een drankje vergezeld met onwijs lekkere artisjokharten met garnalen en Iberische ham. Smullen!!!!! Nog even boodschappen doen bij de welbekende supermarkt en dan mag er eindelijk geluierd worden bij de caravan. Morgen rijden we met de auto naar Sevilla; aan alle bezienswaardigheden die op internet genoemd worden, zullen we daar wel minimaal twee dagen voor nodig hebben😊.