13 augustus: we verlaten het Hemsedalen en rijden iets zuidelijker naar Hovet in het Hallingdalen, vlakbij de Hardangervidda. Hier parkeren we de caravan op een vrije plek aan de rivier Storane, in de buurt van de wandeling voor vandaag. We gaan klimmen vanuit het dal naar de waterval Hivjufossen via, hoe kan het ook anders, een zeer steil pad. Onderweg hebben we uitzicht op het onderste gedeelte van de waterval.

De klim gaat verder tot aan de oorsprong van de waterval, waar we een schitterend uitzicht hebben, over het bovenste deel van de waterval, het dal in. Karin moet natuurlijk weer zo nodig over de gladde stenen klauteren, om zo dicht mogelijk bij de rand van de waterval te komen, om foto’s te maken.

Op Komoot heeft Karin gezien dat we niet hetzelfde pad terug naar beneden hoeven, maar dat we een rondwandeling kunnen maken. Er staat in de beschrijving dat het grotendeels over kleine paadjes gaat en dat het steil naar beneden gaat. Maar goed, dat was het op de heenweg ook. Dus vol goede moed volgen we de schaarse bewegwijzering door prachtig bos, waarbij vele kleine beekjes overgestoken dienen te worden. Na meer dan een uur aaneen stuk door afgedaald te hebben, zijn onze voeten en knieën behoorlijk moe. Gelukkig kunnen we ons weer afspoelen en de voeten laten afkoelen in de koude rivier voor onze caravan.

Het is natuurlijk jammer dat we vandaag niet van de omgeving kunnen genieten, maar we hebben gelukkig niet veel van dit soort dagen gehad. In Nederland is het de afgelopen dagen tropisch warm en hier in Noorwegen lijkt het al herfst. Tja de berkenblaadjes verkleuren al en er zijn bessen en paddenstoelen in overvloed, dus de zomer duurt hier maar kort. Eenmaal in Rjukan aangekomen, parkeren we de caravan op de parkeerplaats van de Krossobanen. Deze berggondel is de hele zomer gesloten vanwege onderhoudswerkzaamheden. Dat is vervelend voor ons en de rest van de toeristen, want nu kunnen we niet de fietsen meenemen de bergen in. Op de hoogvlakte van de Hardangervidda is het namelijk prima fietsen, zelfs voor ons! Na de lunch verdwijnt Gido naar het Vemork museum. Dit industriemuseum biedt een kijkje in de enorme waterkrachtcentrale die gevoed wordt door de Rjukanfossen. Deze waterkrachtcentrale is gereedgekomen in 1911 en was toentertijd de grootste ter wereld en gaf voldoende elektriciteit voor de helft van de behoefte van zuid Noorwegen. Meer bekendheid heeft het museum, omdat in de fabriek naast de centrale voor, tijdens en na de tweede WO, naast de productie van kunstmest, zwaar water (deuteriumoxyde D2O2) werd geproduceerd. Voor de productie van zwaar water is héééél veel energie nodig. Al het water bevat een klein percentage zwaar water. Om dit zware water te scheiden van het gewone water (H2O), wordt gebruik gemaakt van elektrolyse. Er is ongeveer 6000 liter gewoon water nodig om 1 liter zwaar water in hoge concentratie te maken. Zwaar water was een essentieel element in het Duitse atoombomonderzoek en aangezien Noorwegen bezet was door de Duitsers, gaven zij de fabriek de opdracht dit voor ze te produceren. Meerdere sabotage operaties hebben uiteindelijk verhinderd dat Duitsland voldoende zwaar water had, om een nucleaire bom te kunnen maken. De belangrijkste operatie voor de Noren is operatie Gunnerside in september 1943, aangezien hier Noorse Commando’s bij betrokken waren. Terwijl Gido weer een heleboel kennis vergaart, blijft Karin een middagje in de caravan met de kachel aan, plannen maken voor de komende dagen. Oslo komt steeds dichterbij😊.

15 augustus: de voorspelling is dat het droog blijft tot laat in de middag. Dus er kan weer gewandeld worden. Karin heeft een top beklimming in gedachten, die uitzicht biedt op onder andere de Gaustatoppen. Dit is de hoogste berg (1883 meter) in de wijde omtrek, zodat je bij helder weer zuidelijk Noorwegen voor een groot gedeelte kunt zien. Met een beetje geluk staan we morgen boven op deze berg🤞maar vandaag doen we het rustiger aan. Met de auto rijden we door een groot skigebied, met mooie huisjes en appartementen, naar het begin van de wandeling. De wintersportplaatsen zijn hier veel mooier dan in menig Frans wintersportoord! De wandeling start heel erg nat; we banjeren door hoogveen wat volledig verzadigd is door de vele regens en als er al een pad is, dan is dit in de meeste gevallen een beek geworden. Na een uur klimmen komen we aan bij de eerste pas. We waaien hier bijna weg, dus geen lange pauze gehouden maar door naar de tweede pas, die mooi uitzicht biedt naar beide kanten van de pas. De Gaustatoppen heeft zich inmiddels in de wolken verstopt. De afdaling gaat een stuk sneller dan de klim en na drie uur staan we weer bij de auto.

16 augustus: niet strak blauw zoals voorspeld, maar prima weer om straks goed uitzicht te hebben op de Gaustatoppen. We verwennen ons vandaag door eens niet een inspannende wandeling te maken naar de top. We nemen namelijk de “tram en de trein” in de berg heen en weer. Dit spoor is aangelegd tijdens de koude oorlog om personeel te vervoeren naar de radiozendmast van de NAVO die boven op de berg staat. Eerst ga je met een horizontaal trammetje de berg in, om daarna over te stappen op een treintje dat met 39 graden helling zo’n 860 meter omhoog gaat. We moeten er niet aan denken om tijdens de wintersport voor een afdaling zo opgepropt 20 minuten in de trein te zitten.

Het is uitzicht boven is echt fenomenaal! Je kunt heel goed zien dat het in Noorwegen nergens vlak is; bergen, bergen en nog eens bergen waar je maar kijkt. En daar tussenin enorme hoeveelheden water. Karin heeft kennelijk te weinig beweging gehad tot nu toe en loopt nog een stuk de kam op, terwijl Gido denkt; je doet maar, ik blijf hier want het uitzicht is hier net zo mooi hoor😁.

Na in de berghut een warme wafel genuttigd te hebben, dalen we weer af en rijden we verder over de bergweg Svineroivegen naar Heddal. Hier staat de grootste staafkerk van Noorwegen, uit de dertiende eeuw. Nu met de blauwe lucht op de achtergrond een plaatje!

De reis gaat verder en onderweg komen we langs het Reskjemvatnet wat ons uitnodigt om te gaan zwemmen. Zulke temperaturen zowel in het water als er buiten doen ons goed! Na deze welkome onderbreking gaat de autorit verder en bereiken we in de namiddag onze overnachtingsplek voor de komende dagen aan het Nomevatn. Dit meer is een onderdeel van de waterweg, genaamd het Telemarken kanaal. Dit kanaal maakt het mogelijk om vaartuigen een verval van 72 meter te doen overbruggen door 18 sluizen die zij heeft tussen de plaatsjes Skien en Dalen over een lengte van 105 km. De bedoeling is om morgen weer eens te gaan fietsen. Maar nu eerst genieten van het uitzicht en de ondergaande zon👍.