24 juni: gisteravond tot 23.00 heerlijk in het zonnetje buiten zitten lezen. We bevinden ons in de regio Sunnmore Alpen wat niet door heel veel toeristen bezocht wordt en dat is maar goed ook, zeker voor wie van de stilte wil genieten! De meeste mensen rijden van Geiranger meteen door naar Alesund en zien dit gebied alleen vanuit de camper of auto. Maar wij dus niet, want Karin heeft weer een leuke uitdagende wandeling op de Noorse wandelwebsite gevonden (dat belooft weer wat🤔). We rijden naar het Arsetdalen waar we de auto op een wandelparkeerplaats op zo’n 250 meter hoogte neerzetten. De top Levandehornet is ons doel van vandaag en staat als blauwe heen-en-weertje op de kaart. Blauw betekent goed te doen toch? We moeten wel ruim 700 meter stijgen in 2 km😳. Het weer zit mee en de benen hebben gisteren niet al te veel te doen gehad, dus kom maar op met die beklimming. In het begin gaat het rustig door berkenbos omhoog, maar wanneer we eenmaal boven de boomgrens uitkomen wordt het natuurlijk weer op z’n Noors zwaar. Gelukkig hebben we de tijd, dus vaak even op adem komen en niet te veel naar de afgrond heel ver beneden kijken, dan komen we vanzelf op de top. En wat een uitzicht hebben we daar weer! Gido laat de drone op en gelukkig waait deze ondanks de windvlagen niet weg.

Voor ons uit liep er een Noorse moeder, samen met haar dochter naar boven. Op de top zien wij ze echter niet meer terug en bij een heen-en-weertje verwacht je ze wel weer tegen te komen. Maar gelukkig zien we ze ook niet liggen in het ravijn🤣. Karin ziet daarentegen wel een paadje dat via de andere zijde van de Levandehornet naar beneden gaat en dat lijkt een stuk eenvoudiger dan dezelfde weg weer te moeten afdalen. Dus even op Maps.me gekeken en ondanks dat het pad niet wordt aangegeven, besluiten we toch via deze weg af te dalen (de Noorse dames zullen dit waarschijnlijk ook wel gedaan hebben). En onze beslissing is de juiste, want hier gaat het een stuk minder steil. Via een puinhelling dalen we af naar het dal, waar we ons kunnen verkoelen in een meer, voordat we relaxed het Skorgadalen uit terug naar de auto wandelen. Wat zijn bergtochten toch prachtig!

25 juni: na de zware wandeling van gisteren doen we het vandaag iets rustiger aan. We gaan door het Romedalen wandelen en dat gebeurt over een gravelweg, dus de lichte schoenen kunnen vandaag weer eens aangetrokken worden. Met het zonnetje erbij hebben we daadwerkelijk een relaxte wandeling en lopen we langs het gebergte waar we gisteren nog op uitkeken. Met 1432 meter is de Kolastinden de hoogste top aan deze zijde van het Hjorundfjorden. Deze top is te herkennen aan de scherpe punten op de top. De iets lagere toppen zijn over het algemeen glad. Waarschijnlijk komt dit, omdat de gladde toppen zo’n 10.000 jaar geleden nog onder de gletsjer lagen en de puntige toppen er net bovenuit staken. Als je door dit dal loopt is het welhaast surrealistisch om je in te beelden dat zoveel jaar geleden de gletsjer hier honderden meters dik was. Gelukkig heeft Karin het niet in haar hoofd gehaald om deze top ook te gaan beklimmen! We dachten op de terugweg nog in de rivier te gaan baden, maar helaas was de zon verdwenen en waaide het weer erg, zodat we het bad maar hebben overgeslagen. Jullie kunnen ons toch niet ruiken😂. De rest van de middag luieren we bij de caravan. Morgen verkassen we naar de andere zijde van het Hjorundfjorden en hopen we ook daar weer mooie tochten te gaan maken in deze schitterende regio.

26 juni: we verlaten ons stekkie op de pier zonder een vis gevangen te hebben. Het lag niet aan Gido, want alle andere vissers gingen ook zonder vis terug hun camper in😂. Vandaag verlaten we de westzijde van de Sunnmore Alpen, die gescheiden worden door het Hjorundfjorden, steken het fjord over en komen dan aan de oostzijde van deze mooie regio. Inmiddels is de bewolking waarmee wij vertrokken opgelost en hebben we schitterend zicht op de hoge bergen. Aangezien de veerboot in het gehucht Saebo nog driekwartier stil ligt, probeert Gido maar weer eens een vis te vangen en geniet Karin volop van het uitzicht. Het vissen lukt zo waar, maar deze vis wordt te klein bevonden om op te eten, dus helaas geen verse vis vanavond op de bbq en de vis het water weer in.

De hoge bergen omringen het mooie fjord en de boottocht duurt veel te kort naar ons zin! Maar eenmaal aan de overzijde rijden we verder door al weer prachtige natuur, het Norangsdalen, waar ieder plekje langs het water benut wordt om toch even de hengel weer tevoorschijn te halen. Karin vindt het inmiddels warm genoeg om het koude water in te gaan; en wat is er nu niet mooier dan omringd te worden door hoge toppen in kraakhelder water? We stoppen, zoals een goede toerist betaamt, bij iedere mooie gelegenheid. Aangezien we zo ontzettend genieten van deze dag, besluiten we om 15.00 al ons kampement op te slaan in deze schitterende omgeving aan het Stavbergvatnet, met uitzicht op de toppen rond de 1500 meter. We hebben vakantie niet waar😎? Karin kijkt inmiddels op de wandelwebsite of er nog toppen beklommen kunnen worden. Gido hoopt dat dat niet het geval is!

27 juni: we rijden verder het Norangsdalen uit en parkeren de caravan op een wandelparkeerplaats in het Herdalen. Zonder caravan rijden we dan naar het beginpunt van onze wandeling, parkeerplaats Liasaetra in het Hevsdalen. Hiervandaan lopen we zeer geleidelijk stijgend, grotendeels langs de rivier Engseltelva, het dal verder in naar de onbemande hut Patchellhytta op 818 meter. Onderweg hebben we telkens zicht op de toppen van o.a. Skartinden, Store Brekketind en Slogen, waar zelfs in de zomer nog eeuwige sneeuw op ligt. De beklimming van Slogen is onder de Noren een geliefde tocht, maar wij zien hier toch maar vanaf (nog meer dan 700 meter steile beklimming met ijs) en lopen met een heerlijk zonnetje en 26 graden dezelfde weg terug. We zoeken nog verkoeling in de rivier, maar het blijft bij baden, want de stroming is veel te sterk om er helemaal in te gaan. Het was wederom een prachtige lange tocht in de Sunnmore Alpen!