6 mei: we verlaten de fijne camping Sikia en rijden richting het noordwesten, nadat Gido zijn ochtendbaantjes heeft getrokken in de kalme zee. Gisteren hebben we nog een zeekomkommer gezien! Onderweg komen we langs de steden Larisa en Trikala, maar we hebben geen zin om de caravan en de auto onbeheerd achter te laten, dus rijden we verder naar onze overnachtingsplek vlakbij Meteora. We staan nu op een grasveld bij een restaurantje (samen met nog drie campers), waar je gratis kan staan, mits je bij hen eet. En dat gaan we vanavond natuurlijk doen. Maar eerst rijden we naar de supermarkt in Kalababa en op de rit ernaartoe genieten we al van het uitzicht op de prachtige rotsen, waarop een aantal kloosters is gebouwd. In de 11e eeuw kwamen de eerste kluizenaars op de onbetreden pieken van de imposante rotsen en bouwden de “Skiti” van Doupiani. In de 14e eeuw vormde de heilige Athanasios Meteoritis de eerste georganiseerde kloostergemeenschap op de rots van Megalo (grote) Meteoro. Vierentwintig kloosters hebben zich vanaf toen, in meer dan 600 jaar, verspreid over de rotsen. Tegenwoordig bestaan alleen de kloosters Megalo Meteoro, Varlaam, Agia Triada, Agios Stefanos, Rousanou en Agios Nikolaos Anapafsas nog en ze zijn nog steeds in gebruik. Morgen zullen we ze van dichterbij gaan zien. Voor de James Bond liefhebbers, welke scene in welke film is hier opgenomen?! Zoals gezegd eten we vanavond in het restaurant op het terrein en het eten is eenvoudig maar lekker!

7 mei: wetende dat de caravan ”veilig” staat bij het restaurant, rijden we, na het ontbijt, richting de prachtige rotsformaties. De geologische geschiedenis van Meteora gaat terug tot het Late Krijt, ongeveer 60 miljoen jaar geleden. Destijds lag het gebied onder een ondiepe zee en stapelden zich in de loop der tijd lagen sediment op, waaronder zand, slib en klei. Deze sedimenten stolden uiteindelijk tot sedimentair gesteente, waarbij zandsteen het dominante gesteentetype is in de Meteora-regio. Miljoenen jaren lang hebben wind, regen en vorst samengewerkt om de zachtere rotslagen geleidelijk te eroderen, waardoor de meer resistente zandstenen pilaren achterbleven. Dit proces, dat bekend staat als differentiële erosie, heeft de kliffen gevormd tot hun huidige buitengewone vormen, waarbij sommige pinakels een hoogte bereiken van wel 400 meter! Ondanks dat we best vroeg zijn, staat het, op de parkeerplaatsen en langs de weg al vol met auto’s. We weten toch een plekje te bemachtigen en gaan te voet verder. Eerst bezoeken we het klooster Varlaam. Dit klooster heeft een mooi museum, met allerlei heilige relieken en een grote bibliotheek. Daarna wandelen we naar het grootste klooster, Megalo Meteoro. Met dit klooster is de bouwgekte onder de monniken begonnen, want daarna was er geen houden meer aan. Overal in de directe omgeving gingen monniken kloosters bouwen. Zelfs een nonnenklooster wordt gebouwd. De rode lantaarns aan het gebouw herinneren hier nog aan🤩 (niet waar!). Nu kunnen we vrij gemakkelijk de rotsformaties via trappen en bruggen bereiken, maar toentertijd moest er echt geklommen worden. Er zijn goederenliften gebouwd, zodat de monniken het materiaal en voedsel niet meer zelf naar boven hoefden te sjouwen, maar met een soort ankerlier naar boven konden hijsen. Heel indrukwekkend hoe deze kloosters gebouwd zijn, in de schitterende omgeving! De rest van de kloosters bekijken we van enige afstand, door er heen te rijden. De zomerse temperaturen nodigen niet uit om een fikse wandeling te gaan maken in de brandende zon. Tja, dan zijn we maar watjes😁. Tegen 14.00 zijn we weer terug bij de caravan en gelukkig is er niets mee gebeurd. De eigenaren van het restaurant hebben er goed op gepast. We pakken alles in en rijden naar onze volgende overnachtingsplek. Dit is een grasveld op een pas tussen de skiliften, net voorbij Metsovo op 1407 meter hoogte. Al snel worden we vergezeld door campers, die echter langs de kant van de weg blijven staan en een roedel honden. Hopelijk blaffen ze vannacht niet en wordt het niet al te koud😉.

8 mei: het was vannacht prima te doen en de honden hebben zich stil gehouden. Aangezien er geen campings o.i.d. in de omgeving zijn, moeten we het gebied helaas verlaten. De caravan onbeheerd achterlaten is geen optie meer😞. We rijden de prachtige bergen uit, over wegen die de meeste caravanbestuurders niet zouden nemen, maar Gido draait het stuur er niet voor om. Uiteindelijk komen we uit boven het meer van Pamvotida en rijden we door het dal verder naar de camping Ioannina. Hier staan we vandaag, zodat we de wc kunnen ledigen en het beddengoed wordt gewassen. Het werd wel weer eens tijd! ’s Middags rijden we nog naar een Intersport en een paar kledingzaken, maar Karin is kennelijk te kieskeurig, want er wordt geen bikini of jurkje gekocht. Karin heeft de beoogde, volgende zeer kleine kajakcamping, een sms’je gestuurd, of wij morgen welkom zijn met onze caravan. Dat mag, dus we hebben de komende dagen in de bergen een veilige plek, om daarvandaan een aantal wandelingen te kunnen maken. Heel fijn!

9 mei: volgens Maps.me hoeven we vandaag maar 36 km te rijden naar de volgende camping, waarvan een deel over de grote weg. Dat klopt op zich, ware het niet dat er op 10 km van onze eindbestemming, aan de weg wordt gewerkt en deze afgesloten is. We worden via bordjes in het Grieks (handig zo’n vertaalcomputer) een richting opgestuurd, die ons een omweg laat maken van ruim 60 km! Dat betekent hier in de bergen meer dan 1½ uur omrijden, met als gevolg, dat we een prachtige haarspeldenweg op onze route tegenkomen. En dat met de caravan! En ook nog eens de stress onderweg om een tankstation te vinden, want de auto slurpt zo wel heel veel benzine😧. Maar goed, het is ons (lees Gido) weer gelukt en we komen aan bij de kleine kajakcamping aan de rivier Arachthos. De camping, of liever gezegd het grasveld, is helemaal leeg en er is een mevrouw aanwezig die ons verteld, dat de eigenaar, Nikos, vanmiddag aanwezig is. Zij vertrekt in ieder geval en doet het toegangshek dicht; niet op slot! We twijfelen of we hier onze caravan gaan neerzetten. Voor 20 euro verwacht je in ieder geval dat er iemand aanwezig is op de “camping”, zodat de caravan veilig staat. We besluiten om de caravan verderop langs een doodlopende weg uit het zicht neer te zetten. Wellicht onverstandig na alle ellende die we al hebben meegemaakt, maar we gokken het er toch op. Eerst lopen we een stukje langs de rivier naar de Plaka boogbrug. Deze dateert uit 1866 en is met een lengte van 61 meter en een hoogte van 20 meter de grootste enkele boogbrug van de Balkan. Voor meer dan 30 jaar, van 1881 tot 1913, vormde deze brug de grens tussen het reeds bevrijde Griekenland en het nog door de Turken (Ottomanen) bezette gedeelte van Epiros. Hierna rijden we met de auto verder de bergen in naar een volgende trekpleister, de Kattaraktis watervallen. Vanaf onze slaapplek kun je, als je goed kijkt, de watervallen hoog in de bergen al zien liggen. Ze liggen op 1300 meter hoogte in het Tzoumerka gebergte, met besneeuwde toppen rond de 2400 meter hoogte. De linker waterval is 87 meter hoog en de rechter 100 meter. Wat zijn de bergen toch weer mooi! Met een beetje onrust in ons lijf rijden we terug naar de caravan in de hoop deze ongeschonden aan te treffen. Gelukkig is dat zo. Inmiddels staan er twee campers voor een dichte deur bij de kajak camping. Het ziet ernaar uit dat zij ook blijven overnachten. We slapen hier vannacht en rijden morgen dan toch maar naar de kust. Vandaag hebben we weer gemerkt dat we niet meer lekker ontspannen kunnen wandelen, wanneer de caravan ergens onbeheerd staat. En aangezien er in de bergen nauwelijks campings zijn en indien je wel een plekje hebt gevonden, je vaak meer dan een uur aan het rijden bent over zeer steile kronkelige weggetjes om bij de wandeling te komen, hebben we besloten om de bergen te verlaten. Dat vinden wij heel erg jammer, want wij hadden vaker willen gaan wandelen😤. Griekenland is echt prachtig, maar nog zeer primitief, zeker wat wandelen betreft. Weinig gemarkeerde wandelpaden en als ze er al zijn, vaak slecht onderhouden en moeilijk te bereiken.

10 mei: Karin heeft moeite gehad om in slaap te vallen, mede door de beslissing om weer naar de kust te rijden. Niet dat zij de kust niet mooi vindt, maar haar hart ligt in de bergen. Maar goed, het is niet anders, dus we pakken in en maken ons op voor een lange reisdag. Aangezien de kortste weg gesloten is, zullen we weer aardig wat extra kilometers moeten rijden, om bij Arta, richting het oosten te kunnen afslaan. Ach, we hebben de tijd en het brengt ons weer over schitterende bergwegen naar ons volgende plekje om te overnachten. Gelukkig brandt Gido af en toe een kaarsje in een orthodoxe kerk, met de wens voor een veilige reis. Zodoende zijn we tot nu toe veilig op de plaatsen van bestemming aangekomen. Wellicht is het een idee, om een stapel pallets in een volgende kerk te leggen en deze, als een soort paasvuur aan te steken. Gezien het effect dat een klein kaarsje al heeft, zal dit wellicht een honderdvoudig effect geven. Dan zijn we voorlopig ook van dat kaarsjesbranden af🙏. Na ruim vijf uur gereden te hebben, parkeren we de caravan langs de Portaikos rivier, bij het gehucht Pyli. Hier komen veel dagjesmensen naartoe, vanwege de oude boogbrug Portas. Inmiddels staan er ook andere campers, wat een beter gevoel geeft en onze nachtrust positief zal beïnvloeden🤗.