26 juli: het schijnt ontzettend slecht weer in de Alpen te zijn en ook in deze regio is regen voorspeld. Aangezien je er nooit echt helemaal van op aan kunt, vertrekken we vandaag toch naar Oostenrijk. De grens is maar een uurtje verderop en zonder enig stopteken verlaten we bijna ongemerkt Hongarije. We rijden het Burgenland binnen, dat in 1920 gevormd is uit de gebieden die Hongarije na WO1 moest afstaan volgens het verdrag van Trianon. Onze eerste stop is een bezichtiging van de burcht Güssing. Deze burcht bestond als een houten fort al in 1157 en werd door koning Bela III tot stenen burcht omgebouwd. In 1524 kreeg de adellijke familie Batthyany het in bezit, als geschenk van koning Ludwig II. Helaas is de burcht sinds de 18e eeuw in verval geraakt.

Na uitgekeken te zijn op de burcht, rijden we naar het dorp Heiligenbrunn. Hier staan karakteristieke 17e -eeuwse wijnkelders; ze worden Keller genoemd, maar het zijn lemen huisjes met rieten daken, waar ooit de wijn in werd opgeslagen. Heel erg leuk om tussen de huisjes door te wandelen. Jammer genoeg is het hier helemaal uitgestorven, terwijl op internet het proeven van de regionale Uhudler wordt aanbevolen😞.

Zonder een druppel alcohol in het bloed rijden we verder naar de camping in Rechnitz aan een zwemmeer. Helaas laat de zon zich vandaag niet zien, maar wellicht dat er morgenochtend eerst gezwommen gaat worden.

27 juli: het zonnetje laat ook vandaag verstek gaan en de lucht voorspeld niet veel goeds, maar het is aangenaam weer. Gido gaat, na de koffie op bed, daadwerkelijk een aantal baantjes trekken in het meer, Karin houdt het na 10 minuten voor gezien. Na het ontbijt stappen we in de auto en rijden we terug naar Hongarije, naar het middeleeuwse stadje Koszeg. Het hart van het stadje is de burcht Jurisics, die is vernoemd naar baron Miklos Jurisics. Hij hield vanuit deze burcht in 1532 de Turkse legers tegen, die naar Wenen oprukten. We bezichtigen de burcht, waar helaas weinig origineels meer terug te vinden is. Het wordt nu als kunstgalerie en educatief centrum gebruikt. Het stadje heeft nog vele karakteristieke panden en een goed bewaarde stadspoort, aan het Jurisics plein.

We verlaten Hongarije weer en rijden naar het ridderkasteel Lockenhaus, voor het eerst beschreven in 1242. Na vele eigenaren gekend te hebben, kwam het in 1676 in bezit van de adellijke familie Esterhazy. In 1968 kocht de familie Keller de vervallen burcht en heeft het met eigen geld en fondsen in de huidige staat hersteld. Het is een werkelijk imposante burcht, met verschillende ingangen en dikke muren. Prachtige ridderzalen en een enorme keuken! Een vermoeden bestaat, dat de tempeliers hier hun bijeenkomsten hielden, getuige een paar vondsten in een afgesloten ruimte.

Na de bezichtiging eten we in de tuin van de burcht onze boterhammetjes op en rijden we verder naar de laatste toeristische trekpleister in de buurt, het kasteel Schlaining uit 1271. In de 15e eeuw kreeg de adellijke familie Baumkircher het kasteel in bezit, totdat deze in 1544 geschonken werd aan de familie Batthyany (zie ook burcht Güssing). Sinds 1980 is het kasteel van de Oostenrijkse staat en wordt het als museum, hotel/restaurant en educatief centrum gebruikt.

28 juli: de weergoden zijn ons goed gezind en na de koffie/thee op bed, gaan we een stuk zwemmen in het meer. Karin schrikt zich het apenlazarus, wanneer een grote karper vlakbij haar uit het water springt 😂. Na het ontbijt trekken we de wandelschoenen aan en maken we een rondwandeling vanaf de camping de beboste heuvels in, met als doel de top Geschriebenstein, op 884 meter hoogte. Deze top ligt op de grens met Hongarije en is de hoogste van het Burgenland. We kunnen vanaf de uitkijktoren mooi ver wegkijken en zien dat ons volgende reisdoel, de Schneeberg, dik in de wolken ligt. Laten we hopen dat het slechte weer in Oostenrijk morgen uit die regio verdwenen is. Na de lunch dalen we af via een door Karin zelf verzonnen route en lopen af en toe over mountainbikepaden. Gelukkig wij naar beneden en de mountainbikers gaan hier omhoog, dus tijd genoeg om eventueel opzij te stappen, maar we komen er geen tegen. Petje af voor diegenen die zonder elektrische ondersteuning hier omhoog fietsen hoor! Na ruim 15 km gewandeld te hebben, kunnen we op de camping genieten van het zonnetje! Het was weer een mooie en vermoeiende dag.

29 juli: na ons ochtendritueel pakken we alles in en rijden we naar de camping bij Puchberg am Schneeberg in de Rax-Schneeberg regio. Onderweg stoppen we, tegen lunchtijd, onderaan de voet van de burcht Seebenstein. Karin had bedacht deze middeleeuwse burcht te gaan bezoeken, maar de burcht is alleen maar te bezichtigen wanneer je van tevoren een rondleiding hebt geboekt 😤. Als alternatief laat Gido de drone op en zo kunnen we toch een beetje genieten van deze burcht, die in privé bezit is en kennelijk niet meer zo goed onderhouden wordt. We komen aan op het grasveld van de voormalige tennisvereniging bij Puchberg en kunnen uitkiezen waar we gaan staan, want we zijn de enige gasten. Het verenigingshuis staat tot onze beschikking, zelfs met de keuken. De Schneeberg wordt omhuld door wolken, maar het weer schijnt morgen beter te worden. We proberen nog kaartjes te krijgen voor het treintje dat vanuit het dorp naar boven kachelt, maar die zit op de handige tijden al helemaal vol. Er zijn kennelijk meer mensen die morgen hopen op mooi weer. Dan maar kaartjes voor overmorgen bestellen en hopen dat de weersvoorspelling uitkomt🙏. Het regent niet, maar het is gewoon koud! Voor het eerst sinds februari/maart, heeft zelfs Karin een lange broek en haar fleecevest aangetrokken, om buiten te kunnen zitten bij de caravan. En dat wil wat zeggen😁. Voor vannacht maar weer eens de fleecedekens te voorschijn halen.

30 juli: de fleecedekentjes hebben we niet nodig gehad en Gido had ook zijn muts niet op in bed😂. Karin heeft op Komoot een rondwandeling gevonden in het gebied Hohe Wand, hier niet ver vandaan. We rijden naar het dorp Maiersdorf en parkeren de auto. We kijken gelijk tegen de loodrechte wand aan en vragen ons af waar het pad omhoog zal gaan. De Volleringsteig wordt aangegeven als een zwaar pad met enkele klettersteig-accenten. Gido ziet de bui alweer hangen; gelukkig bemoeit hij zich niet met de routes, dus klagen kan pas achteraf😉. We beginnen aan de klim naar het uitzichtpunt op 868 meter hoogte. Onderweg staan we opeens oog in oog met een kleine groep steenbokken. Zij luieren op ons pad, zie de wit/groen/wit markering, en maken geen haast om opzij te gaan. Ontzettend leuk om ze van zo dichtbij te kunnen filmen en te fotograferen.

Uiteindelijk lopen ze toch weg en oh, wat doen zij dat toch veel handiger op de rotsen dan wij. Wij ploeteren weer voort tegen de steile wand, die gelukkig op een aantal plaatsen voorzien is van draadstaal. Na ruim een uur klimmen komen we volledig bezweet boven. Net voor de top zien we weer steenbokken. Bijzonder dat ze zich weinig van mensen aantrekken. Heel veel mensen komen met de auto naar boven gereden, om dan naar het metalen uitzichtpunt te lopen, waar je overigens voor moet betalen! Gido gaat zwart door het toegangspoortje en bekijkt de rotsklimmers die tegen de 260 meter hoge loodrechte wanden aan kleven. Karin blijft gewoon op de rotsen genieten van het mooie uitzicht.

Na de boterhammetjes opgegeten te hebben wandelen we relaxed een stuk op hoogte naar de berghut Luf, waar we een groot glas Johannisbeersaft nuttigen. Gesterkt door het drankje kunnen we aan de lange afdaling beginnen, die omschreven wordt als Wanderweg, maar ook hier moet je geen hoogtevrees hebben op het steile pad. En opletten dat je niet op een hazelworm stapt! Moe maar zeer voldaan, komen we heelhuids terug bij de auto. Wat een geweldig mooie wandeling met gelukkig geen spatje regen onderweg! Rest ons nog de BBQ aan te steken en een biertje te pakken. Wat is ons leven toch fijn👍.

31 juli: Karin heeft op internet kaartjes gekocht voor de tandradbaan naar de top van de Schneeberg. Ons tijdslot is 11.00, dus we doen lekker rustig aan vanmorgen en stappen om 10.30 op de fiets naar het station. De weervoorspelling is aardig, maar de laagjes en de regenjas gaan mee in de rugzak, want er schijnt altijd veel wind op de 2076 meter hoge berg te staan. De trein doet er 40 minuten over om bovenaan te komen. De laagjes moeten daadwerkelijk aan, ondanks het zonnetje, beginnende natuurlijk met een extra T-shirt. Alle mensen gaan rechtsom, maar Karin wil natuurlijk een echt wandelpad nemen en niet de “snelweg”, dus wij gaan linksom en komen meteen op prachtig geaccidenteerd terrein terecht. We vervolgen de route via het Dambockhaus naar de hoogste top, de Klosterwappen. Het kost ons weer enige moeite, maar door al dat stijgen hebben we het niet koud😉.

Op hoogte wandelen we verder naar de Fischerhütte op 2049 meter hoogte. Hier eten we onze boterhammen op, alvorens naar de Kaiserstein te wandelen, waar we schitterend uitzicht hebben op de gruishelling van de Festenkogel.

We wandelen weer terug naar het Dambockhaus, waar we een warme chocomel nuttigen. Karin stapt onderweg bijna op een adder. Daarna ronden we de rondwandeling af naar het bergstation. En wat doe je als je in het zonnetje uit de wind kunt zitten, terwijl je wacht op de tandradtrein? Juist, we nemen een biertje en daarna Kaiserschmarrn! Zalig, met rabarbercompote. Kortom, wederom een geweldige dag!

1 augustus: de weervoorspelling is niet al te best, maar we nemen toch de gok om met de Rax bergbahn omhoog te gaan en te wandelen in het Rax gebergte. De gondel brengt ons naar 1547 meter hoogte. We gaan een rondwandeling maken van 4 uur, volgens de bordjes en we beginnen de wandeling langs de steile rotswanden van het 2000 meter hoge kalksteen gebergte. Het uitzicht is prachtig, ondanks de bewolking en de dreigende luchten. We kunnen terugblikken op de Schneeberg, waar we gisteren gewandeld hebben. Vandaag zien we onderweg geen wild, maar vinden wel Edelweiss😍op ons pad. Er staan in dit gebied op een dag loopafstand een paar hele grote berghutten, zodat een huttenbergtocht hier prima te maken is. Jammer dat Gido daar een hekel aan heeft; hij vindt dat je niet goed te eten krijgt om een hele dag op te kunnen lopen😯. De bordjes hebben gelijk, na vier uur wandelen met rustpauzes, want de drone moet natuurlijk opgelaten worden, zijn we terug bij de gondel en nemen we afscheid van dit mooie stukje Oostenrijk. Als beloning nemen we in het café een biertje, voor we de auto weer instappen. Onderweg in de auto komt nu echt de voorspelde regen naar beneden, vergezeld met onweer. Wat een enorme mazzel hebben we vandaag gehad met het weer tijdens de wandeling👍! Vanavond doen we makkelijk en gaan we uit eten bij de eigenaar van de camping, die ook een Gasthof runt.