9 april: het vorige blog hebben we afgesloten, zittend in de caravan. Gelukkig brak de zon ’s middags door het wolkendek en was het in de luwte van de caravan toch nog heerlijk om buiten te lezen. De barbecue ging aan en we genoten nog na van deze dag!

10 april: met en strak blauwe lucht rijden we naar het uiterste zuidpuntje van Lakonia, om daar een natuurfenomeen te bekijken; het versteende palmenwoud van Agios Nikolaos. Hier kun je in grote getale fossiele boomstronken bewonderen en in de grond zie je veel versteende schelpen. Onder de waterspiegel liggen nog veel meer schatten begraven in het gesteente. Echt heel bijzonder om dit te zien! Nadat we in deze omgeving hebben rondgelopen, wandelen we een stuk langs de mooie rotskust, om in een baaitje te gaan zwemmen. Helaas is de wind nog erg koud en verder dan pootje baden komen we niet. Een prachtige wandeldag na een dagje niks doen bij de caravan; top!

11 april: we nemen om 11.00 de veerboot naar het eiland Elafonisos. Na nog geen 15 minuten varen fietsen we een rondje over dit kleine eiland, dat bekend is vanwege het smaragdheldere zeewater en de goudgele stranden. Na 4 km fietsen door geaccidenteerd terrein komen we aan bij het meest bezochte strand van het eiland, Simos Beach. Hier wordt de zee door een landtong in tweeën gesplitst, zodat je over het strand kunt wandelen, met zeewater aan beide zijden. Prachtig helder water en nagenoeg geen mens te zien. Aangezien het heerlijk weer is, gaat Karin het water in en in de golven spelen. Gido laat ondertussen de drone op en maakt leuke beelden van Karin en de mooie omgeving. Maar het noodlot slaat toe. Terwijl Gido de drone weer richting het homepoint laat vliegen, verdwijnt deze plotseling, zonder enige aanleiding. Kennelijk correspondeerde het beeld op de zender niet met de exacte positie van de drone. De controller geeft aan dat de drone voor het laatst gespot is boven zee; dat zal toch niet waar zijn😧! We gaan tevergeefs op zoek naar de drone, zowel op het land als in het water, maar de drone laat zich niet meer zien. Wat een ongelofelijke pech hebben we deze reis; inbraak, o.a. de paspoorten kwijt en nu ook de drone zoek. Even wordt er enorm gevloekt door ons en is het plezier verdwenen. Maar we laten ons niet uit het veld slaan (Karin kijkt wel heel boos op de foto) en proberen toch te genieten van de rest van onze fietstocht over het eiland. We zullen het voorlopig zonder fraaie dronebeelden moeten doen, foto’s waren voorheen ook voldoende. Wellicht gaan we een nieuwe kopen in Athene; we hebben nog even de tijd om daar over na te denken.

12 april: vannacht hebben we beiden niet zo goed geslapen. Dat zal wel te maken hebben met het verlies van de drone gisteren, maar er staat ons nog veel moois te wachten, dus niet langer getreurd! Vandaag verlaten we de camperplaats en rijden we naar het prachtige middeleeuwse stadje Monemvasia. Ooit was de rots waarop de stad ontstond een deel van het vasteland, maar aardbevingen maakten er in 375 NC een eiland van, dat later door een dijk weer met het vasteland werd verbonden. Inwoners van Laconië, opgejaagd door woeste horden uit het noorden, zochten er een toevlucht en stichtten er in de 6e eeuw (onder de regering van de Byzantijnse keizer Mauricius) een heuse stad, die vanaf het vasteland niet te zien is. In de eeuwen erna zijn er steeds andere overheersers geweest, waaronder de Venetianen en de Turken. Na de nederlaag van de Russische troepen in 1770 werd Monemvasia met zware plundering bestraft, wat het definitieve verval inluidde. Na deze afrekening woonden er nog maar 150 Griekse families in de vesting. Met de stad verliep het van kwaad naar erger: in 1911 verlieten de laatste inwoners de bovenstad, en tientallen jaren lang hebben de gebouwen zwaar geleden onder de verwaarlozing. Pas de laatste jaren bestaat er weer interesse voor deze historische stad en worden de vervallen huizen en kerken hersteld en krijgen zij een nieuwe bestemming, met name hotels en restaurants. We slenteren door de nauwe straatjes van de stad, die geheel ommuurd is. Boven op de rots prijkt de ingang van de bovenstad, waar de meeste gebouwen nog ruïnes zijn. Hiervandaan heb je een schitterend uitzicht over de gehele omgeving. Na de forse klim trakteren we ons zelf op een heerlijk Italiaans ijsje en fietsen we terug naar de caravan, die we in de haven hebben laten staan. We rijden een klein eindje verder, totdat we net buiten het dorpje Gefyra op een natuurparkeerplaats met uitzicht op het schiereiland, de caravan voor de rest van de dag en nacht parkeren. De luifel gaat uit en er rest ons verder niets meer dan te relaxen.

13 april: vandaag rijden we weg van de kust en voert de route door de bergen. Onderweg stoppen we bij het plaatsje Geraki, om de archeologische site van het kasteel van Geraki te bezichtigen. Het kasteel werd rond 1250 gebouwd door de Frankische baron Guy de Nivelet en al snel zochten de mensen hun toevlucht door een dorp te bouwen aan de voet van het kasteel. Het kasteel was erg belangrijk in die tijd, omdat het de weg tussen Mystras en Monemvasia controleerde. Helaas is het net zoals Mystras door de vele oorlogen in verval geraakt, maar een aantal kerkjes is goed bewaard gebleven.

We vervolgen onze reis en de wegen worden steiler. In het dorpje Kosmas moet Gido zijn best doen de auto met de caravan door de smalle straatjes heen te manoeuvreren en ook nog eens vanuit bijna stilstand een helling van minstens 16 procent omhoog zien te overwinnen. Idioterie dat een doorgaande weg door zo’n klein dorpje heen gaat, maar ja, dat weten we inmiddels van Griekenland. De route is echter prachtig en al snel komen we op het panoramische gedeelte met fijne haarspeldbochten door schitterend berglandschap. Het lijkt hier wel een beetje op Arizona zegt Karin, terwijl ze daar nog nooit geweest is😂. Met piepende remmen komen we uiteindelijk aan op de camping Semeli aan de kust, net voorbij het plaatsje Leonidio. Hier blijven we een paar nachten staan, om te zwemmen in de zee en te wandelen in de bergen, waar we vandaag doorheen gereden zijn.

14 april: er staat voor vandaag maar een korte wandeling op het programma, dus we doen rustig aan. Na het ontbijt rijden we richting de bergen en slaan op de markt in Leonidio de benodigde groenten en fruit in. Daarna rijden we door naar het klooster Panagia Elona, wat weer prachtig tegen de bergwand aangeplakt hangt en vooral Karin doet denken aan Nepal. Na het bezichtigen ervan, wandelen we over een oude verbindingsroute richting het bergdorpje Kosmas, waar Gido gisteren zo zijn best moest doen om de auto met de caravan doorheen te manoeuvreren. Het pad levert schitterende uitzichten op, zodat we heel vaak stilstaan om te genieten (en bij te komen van de stijging😉). Na de lunch wandelen we weer terug naar de auto en zien de rotsklimmers aan de steile wanden hangen. Dit is echt een el dorado voor deze sportbeoefenaars en de vele aanwijzingen langs de kant van de weg geven aan welke routes er te vinden zijn onderweg. Wij wagen ons er niet aan en rijden terug naar de caravan om een duik in zee te nemen om het zweet van ons af te spoelen. Een heerlijke relaxte dag👍.

15 april: helaas, vandaag geen zon te zien en er hangt veel bewolking in de bergen. Toch gaan we op pad en maken een bergwandeling boven het plaatsje Leonidio. We komen langs allerlei paadjes die naar rotsklimwanden gaan, maar die slaan we heel verstandig over. Gestaag klimmen we boven de rode rotswand uit en eenmaal boven aangekomen, lopen we door de mist. Afslagen naar uitzichten negeren we, er valt toch niets te zien. We besluiten om op onze schreden terug te keren en gelukkig zien we onderweg dat het strand wel vrij van bewolking is. Karin neemt nog een foto van drie windmolens boven het plaatsje; hoe deze precies werken zonder wieken is haar een raadsel. De rest van de middag doen we gewoon weer alsof we op vakantie zijn; relaxen. Het zou zomaar kunnen gaan wennen😊.