31 mei: zoals eerder geschreven, heeft Karin een paar mooie rondwandelingen uitgezocht in het Pirin gebergte. De vraag is echter, of we daadwerkelijk op hoogte kunnen wandelen, want er ligt nog best veel sneeuw🤨. In ieder geval gaan we vandaag met de auto naar de Gotse Delchevhut op 1473 meter hoogte. De bedoeling is om de stoeltjeslift naar de Bezboghut op 2243 meter hoogte te nemen en vandaar een rondwandeling te maken. Maar de lift gooit roet in het eten, want deze is nog buiten gebruik, terwijl dit op internet niet wordt aangegeven! Kennelijk wordt op internet ook wel eens desinformatie gegeven🤔. Dus zit er niets anders op, dan naar boven te lopen. We wandelen over paadjes, waar we een soort acrobatiek moeten verrichten, om over/onder alle omgevallen bomen door zien te komen. Na een kleine drie uur omhoog lopen, ook over steile skipistes, komen we aan bij de ietwat vervallen hut aan het meer. Met wat moeite komen we erachter, tenminste dat denken we, dat er 5 mensen overnachten, in het ogenschijnlijke verlaten gebouw. Op het moment dat wij aan de lunch zitten breekt het wolkendek iets open, zodat we uitzicht hebben. Koud is het wel, zo in de wind. Jammer dat we niet vanaf de hut de bergen in hebben kunnen lopen, maar het weer is er ook niet naar. Na onze boterhammen opgegeten te hebben, dalen we af over de gravelweg naar de auto. Voordat we weer naar de caravan rijden, nuttigen we een heerlijk biertje en een Raki, die Karin iets te sterk vindt en zalige worst! En dat allemaal voor nog geen 20 Lev😁. Gido gaat Max kijken en Karin neemt nog een duik in het heilzame zwembad, in de hoop morgen geen spierpijn te hebben.

1 juni: wakker geworden zonder spierpijn, dus kennelijk werkt het heilzame warme water, maar Gido heeft last van de aanhechting van de achillespees onder zijn hiel😧. Hij besluit vandaag bij de caravan te blijven. Karin heeft haar zinnen gezet op een bergwandeling in de sneeuw, dus zij gaat alleen op pad. Dit is de eerste keer in haar leven dat ze alleen op pad gaat in de bergen. Ze belooft Gido om vaak contact te houden, mits er tenminste bereik is.

(Karin schrijft verder) Ik rijd over een zeer bochtige bergweg naar de Banderitsa hut op 1811 meter hoogte en parkeer daar de auto. Het zou mogelijk zijn om nog verder omhoog te rijden naar de Vihren hut op 1950 meter hoogte, maar er staat een verboden in te rijden bord langs de weg, dus ik waag het er niet op. Hierdoor wordt de wandeling wel ruim een uur langer, maar ach, ik ben aan de wandel toch? Vanaf de Vihren hut begint het mooie gedeelte in het hooggebergte. Dit heb ik in Griekenland wel gemist hoor. De enige plek waar het mogelijk was, om in het hooggebergte te wandelen, was bij de Olympus. Maar daar hadden we geen goede weeromstandigheden, dus zijn we niet boven de boomgrens uitgekomen. Er ligt hier op de hellingen best nog veel sneeuw, dus ik ben benieuwd hoeveel ik ga tegenkomen op mijn wandeling. Het Muratovo meer is mijn eerste stop. Dit meer ligt op 2232 meter hoogte, onder de top. Ik geniet van de wandeling en zeker van deze rustpauze, want het is behoorlijk steil stijgen. Na de pauze loop ik verder op en neer, naar het Ribno meer op 2188 meter hoogte, waarbij ik enkele sneeuwvelden moet trotseren. Gelukkig heb ik de wandelstok bij mij. Ik bel Gido om te laten weten dat ik aan de lunch zit en alles goed gaat. Dit is het verste punt van mijn rondwandeling en ik heb prachtig zicht op de Donchovi range, waar echt nog een heel pak sneeuw ligt. Ook de Vihren zelf, is nog geheel bedolven onder een dikke sneeuwlaag. Vanaf het meer daalt de route stevig, terug naar de Vihren hut, met onderweg nog een stop bij het Okoto meer. Na ruim vier uur wandelen kom ik moe maar heelhuids en voldaan terug bij de auto. Het was een geweldig mooie tocht en de uitzichten waren absoluut de moeite van alle inspanning waard ! Terug bij de caravan duik ik wederom het warme bad in, het helpt nietwaar😉, terwijl Gido naar Max gaat kijken. Vanavond gaan we in het ski dorp Bansko onze eerste Bulgaarse maaltijd eten.

Het is een traditioneel restaurant, waar we gaan eten. De obers hebben Bulgaarse kleding aan en we bestellen een stoofpot van everzwijn, pruimen en aardappelen, met een fles plaatselijke rode wijn. Ondertussen komt het lokale dweilorkest de gasten vermaken, met Bulgaarse muziek. Twee accordeonisten en een man die op een soort trommel slaat, doen een muzikale poging, om de katten die zich bij onze tafel hebben verzameld, te verjagen. Het lukt ze aardig. De ober moet lachen als Gido voorstelt dat ze volgend jaar mee moeten doen met het Eurovisie Songfestival. Hij schat ze in voor een 12e plek in de finale met 42 punten😉. Het eten is verder prima en voldaan keren we terug bij de caravan.

2 juni: we doen het rustig aan vanmorgen, want we hebben een korte reisdag. Na het ontbijt doen we eerst boodschappen voor een paar dagen, want we rijden naar het Rhodope gebergte en daar zullen we alleen maar kleine dorpjes tegenkomen. Met een strakblauwe lucht en mooi zicht op het besneeuwde Pirin gebergte, verlaten we het Spacomplex. Gido had graag nog de hele leuke hond gedag gezegd, maar deze was ergens anders op zoek naar een aai en wat eten. De route van vandaag gaat over een goed aangelegde weg, die ons dwars door weelderig begroeide bossen voert. Onderweg zien we veel ooievaarsnesten, met veel kuikens op het nest. Dit gebied is lang islamitisch geweest en ook nu wonen er nog veel moslims. We zien dan ook aardig wat moskeeën, in allerlei gedaantes en kleuren, te herkennen aan de minaret. Na twee uur rijden komen we aan bij het Batakmeer, waar we op een strook langs de oever onze caravan parkeren. Hier staan al aardig wat Bulgaren, waarschijnlijk vissers die daar permanent hun caravan hebben staan, met voortent en volledige kookplaatsen. Je moet wel oppassen dat je niet te dicht bij de waterkant gaat staan, want de ondergrond is op veel plekken heel drassig. We willen natuurlijk niet vast komen te zitten😧. Kennelijk wordt het wildkamperen hier gedoogd, in tegenstelling tot in Griekenland, heden ten dage. De rest van de dag genieten we van het mooie weer en het uitzicht over het meer. In de middag arriveren drie Duitse studenten in een VW Golf en zij gaan BBQ’en en zwemmen bij de waterkant. Wij voorzien al problemen, want ze zijn door de natte grond gereden. En jawel, bij het wegrijden, na hun heerlijke maaltijd, komen ze vast te zitten. We laten ze eerst een paar minuten zweten, waarna Gido de auto start en ze uit de penarie komt trekken. Zonder al te veel moeite trekt hij ze los met de BMW. Helaas hadden ze al het meegebrachte voedsel en drank al op, dus ze konden ons niets aanbieden. Ach, we hebben weer een goede daad verricht en dat is voldoende beloning 😊.

3 juni: met het gekwaak van de kikkers op de achtergrond, hebben we heerlijk geslapen. Nu moeten wij nog zien weg te rijden, maar dat is geen probleem! We rijden verder het Rhodope gebergte in richting de Griekse grens. Bij het passeren van wat mooie meren (waar we niet in mogen zwemmen) komen we enkele oude grensposten tegen, terwijl we ons gewoon in Bulgarije bevinden🤔. Kennelijk heeft de grens vroeger anders gelopen. Tevens maakt Karin onderweg van een paar moskeeën een foto. Gido vraagt zich af waarom, want ze zijn echt lelijk. Maar Karin wil een collage gaan maken, dus ze stapt gewoon uit. Tegen de middag bereiken we onze kampeerplek voor de komende dagen. We plaatsen de caravan op een grasveld behorende bij een soort berghut in het gehucht Teshel. We bevinden ons in het hart van dit prachtige gebied en gaan na de lunch een leuke wandeling maken langs de rivier Devinska Reka. Hierbij klauteren we naar twee watervallen en lopen we over een aangelegd pad, door een mooie kloof. Na een kleine tweeëneenhalf uur wandelen, rijden we terug naar de caravan. We krijgen van familie te horen dat het kabinet is gevallen. Wilders heeft de stekker eruit gehaald. Volgens Gido kan nu de grote ‘maak Frans Timmermans premier’ propagandashow van de NPO en Nu.nl beginnen. We gaan het zien! Vlakbij de camperplaats staat opeens grenspolitie, maar ze laten ons gewoon doorrijden. Karin kijkt nog eens goed op de kaart en er zijn hier geen doorgaande wegen naar Griekenland, dus wat denken ze tegen te gaan komen? Noord Afrikanen die naar Bulgarije willen emigreren? Zou best kunnen, want het land heeft weinig inwoners, veel leegstaande huizen en is echt prachtig!

4 juni: we hebben vandaag een volle dagbesteding voor de boeg. We rijden richting het dorp Yagodina en gaan de gelijknamige grot bezoeken. De rivier Buynovska stroomde tot 1970 door het Karst gesteente, maar bij ontdekking van het immense grottenstelsel, dat meer dan 10 km lang is en drie verdiepingen heeft, is de rivier omgeleid, zodat men het nu kan bezoeken. De toeristische route is meer dan 1 km lang en voert ons via smalle doorgangen door grote zalen. De twee grotten die we bezocht hebben in Griekenland hadden meer druipsteenformaties, maar hier bevindt zich heel veel marmer, dat door de eeuwen heen prachtig gebeeldhouwd is door het water. Tevens heeft deze grot iets wat niet vaak gevonden wordt, namelijk grotparels! Deze worden gevormd rondom een minuscuul zandkorreltje met een laag van calciumcarbonaat en groeien zeer, zeer langzaam.

Na bijna een uur door het grottenstelsel gelopen te hebben, rijden we omhoog voorbij het dorpje Yagodina. Hier parkeren we de auto en gaan te voet verder over een steil zigzag pad naar het uitkijkpunt Orlovo Oko, ook wel Eagle’s Eye genoemd op 1484 meter hoogte. Het is een zware klim met bijna 400 hoogtemeters, mede door de hoge temperatuur, maar zeer de moeite waard. Veel toeristen boeken voor dit uitkijkpunt een jeepsafari, die hen vanaf de kloof omhoog brengt. Het deed ons denken aan Noorwegen, waar veel van dit soort ‘bruggen’ gebouwd zijn boven een ravijn. Je hebt hier een schitterend uitzicht over de Rhodope bergen, richting Griekenland en de Buynovska kloof van ruim 7 km lengte. Na een poosje genoten te hebben van het uitzicht, dalen we af naar de auto en nuttigen we een bier en een cola voor nog geen 9 lev bij de hut.

Omdat we enorm gezweet hebben, willen we afkoelen in een rivier. Karin heeft een kleine wandeling in de buurt van de kloof gevonden en vol goede moed beginnen we aan deze wandeling. Echter komt er veel water uit de bergen, waardoor we helaas niet in de onstuimige rivier kunnen baden. De kloof is prachtig, dus misschien dat we morgen terugkomen om de hele wandeling te gaan maken. We dineren vanavond op de camperplek en eten, volgens de eigenaresse, streekgerechten; een soort tortilla en een stoofpotje, vergezeld van salade en dikke patat. Het heeft zeker gesmaakt en het was met 42 lev natuurlijk niet duur! De Bulgaren zitten echt niet te wachten op de invoering van de euro in 2026, maar hun politiek denkt er helaas anders over🤨.

5 juni: zo dit was ons het dagje wel! De dag begint met een bezoek aan de Devil’s-Throat-cave in de Triglad kloof. Deze enorme hal in het gesteente is ontstaan door een aardverschuiving. De hal is 110 meter lang, 47 meter breed en 35 meter hoog, vergelijkbaar met het inwendige van een kathedraal. De Trigradska rivier stort zich door de Duivels opening, 42 meter naar beneden. Helaas kun je niet dichtbij de waterval komen, maar het geluid van het water in de grot, is overweldigend. Volgens de mythologie probeerde Orpheus hier zijn geliefde Euridice van Hades te bevrijden uit de onderwereld. Spijtig voor hem, mislukte dat, omdat zij zijn instructies, boven het geluid van het bulderende water, niet kon verstaan. Om in de hal te komen moeten we veel trappen afdalen, om daarna, richting de uitgang, nog veel meer trappen, steil omhoog te klimmen. Maar het was de moeite waard, aangezien we nog nooit zo’n immens grote zaal in een grottenstelsel hebben gezien. Eenmaal buitengekomen, lopen we over de weg terug naar de auto tussen grote steile wanden. Raar om te bedenken dat we net binnen in deze wand geweest zijn.

Karin heeft bedacht voor de wandeling van vandaag terug te keren naar de Khatak kloof, waar we gisteren even ingelopen zijn, om te zien of we konden zwemmen. We parkeren de auto nu aan het andere einde van de wandeling, zodat we eerst afdalen naar een waterval. Gisteren zijn we niet tot de waterval gekomen, moe van de al gemaakte tocht. De wandeling begint aangenaam, met een licht dalend pad door de bossen langs de wild stromende rivier. Als we de rivier zijn overgestoken over een deels kapotte brug, begint het echte werk. Met behulp van gammele houten trappetjes moeten we hoogteverschillen overwinnen en komen we uit bij een stenen boog, Devil’s Bridge genaamd. Dit is de benaming voor een natuurlijke stenen boog over een kloof of rivier heen. De regiseur van de speelfilmreeks ‘The Pirates of the Carrabiën’ zou hier zeker inspiratie vandaan hebben kunnen halen. De rivier stroomt diep onder het pad door. De tocht gaat verder over smalle paadjes en vele gammele trappen en ladders, totdat we daadwerkelijk bij de bulderende waterval aankomen. Het water wordt horizontaal tegen de rotswand aan gespoten! Een mooi gezicht (jammer dat we het filmpje niet kunnen posten). We willen nog wel iets langer genieten van dit schouwspel, ware het niet dat het plots begint te onweren boven ons hoofd😧. De eerste regendruppels vallen al snel en we maken dat we wegkomen uit de nauwe kloof. Karin heeft het niet zo met onweer in de bergen, maar Gido zegt haar, dat je eerder dood gaat in de bergen door een val, dan door onweer🤔. Wanneer het ook nog begint te hagelen, besluiten we een tijdje te schuilen. Het onweer trekt over en we haasten ons terug naar de auto. De trappen omhoog gaan toch iets makkelijker dan naar beneden. Bij het beginpunt trakteren we ons nog op een biertje, voordat we terugrijden naar de caravan. De natte zooi uittrekken, lekker douchen en de voetjes omhoog. Kom maar door met het avondeten.

6 juni: we rijden vandaag verder door het Rhodope gebergte richting Smolyan. Hier doen we boodschappen en willen we op een plekje bij een meer hoog in de bergen overnachten. Maar ook vandaag hebben we te maken met onweersbuien en we besluiten door te rijden richting Plovdiv. Karin heeft op internet een mooi wandelgebiedje ontdekt met grillige rotsformaties, wat op de route ligt. Maar het zit ons vandaag niet mee, want de enige toegangsweg is verboden voor auto’s met een aanhanger. Dat betekent dat de weg zeer smal zal zijn en het heel moeilijk wordt, om eventuele tegemoetkomers te passeren. Dus dat riskeren we niet. De volgende optie is, naar het parkeerterrein van klooster Bachkovo te rijden. Hier kunnen we veilig overnachten. Zo gezegd, zo gedaan en we zijn de enige kampeerders. We brengen het klooster, waarvan het oudste deel uit 1083 stamt, een bezoek. Met name de kerk is werkelijk schitterend ingericht en versierd. Gido brengt nog een bezoekje aan het museum en de oude eetzaal uit de 17e eeuw, terwijl Karin in de serene stilte van de kloostertuin, zich schuilhoudt voor de warmte. Terug in de caravan wijst de thermometer 32 graden aan. Hopelijk daalt de temperatuur straks aanzienlijk voor de nacht, anders zal het moeilijk slapen worden😒. Gelukkig hebben we de ventilatoren!